Nederland, het land waar men pocht over de gastvrijheid voor mensen die hun leven niet zeker zijn. Nederland, het waar sinds jaar en dag, ontheemden op onderdak kunnen rekenen. Nederland, het kleinste kind in de klas, dat graag overal vooraan wil staan.
Zo langzamerhand begin ik mij te schamen, een inwoner van dit land te zijn. Een inwoner van een land, waar mensen vanwege hun politieke mening verketterd, bedreigt en ja, zelfs vermoord worden.
In dit land, waar de politiek zo'n groot voorstander is van Europa, een Europa, waar jaarlijks miljarden euro's verdwijnen, zonder dat men herleiden kan, waar ze gebleven zijn. Nederland, het enige land, wat nog niet toegeeft, dat de multi-culti totaal mislukt is.
Nederland, een land dat zo trots is op zijn 'roots', zijn geschiedenis en zijn staat van dienst. Dit is ook het Nederland dat vreselijk faalt op het gebied van gehandicapten- en ouderenzorg. Het land waar oud-politici, de door hun geëiste normen qua salarissen, zelf ruimschoots overschrijden met leuke, riante baantjes.
Nederland is ook het land, waar hypocriete burgemeesters zich inzetten voor kansloze, uitgeprocedeerde asielzoekers, terwijl er ouderen in hun gemeente verwaarloosd worden en in poepluiers liggen. Een land waar Marokkaans straattuig maar doen waar ze zin aan hebben, en rustig onbestraft blijven. Daar waar gehandicapten wel opgesloten worden, omdat ze onhandelbaar zijn.
Het land, wat de gelijke rechten voor homo's, vrouwen, en andersdenkenden zo hoog had zitten, waar nu gebogen wordt, voor een godsdienst die hier niet thuis hoort.
Dit is nu het Nederland vandaag de dag, een land waar juist de zwakkeren, waar wij juist altijd voor opkwamen, de mensen die ons land na 1945 weer op z'n poten zette, een land dat afgezakt is naar een bedenkelijk niveau.
Als ik het verhaal lees, over de 88 jarige Charles Ruychaver, dan draait mijn maag zich om! (link) Neemt u mij niet kwalijk, dat ik even moet kotsen van de politici, die over elkaar heen struikelen als er weer een zielig verhaal over een kansloos asielkind in de pers komt.
Verdorie, bijna iedereen weet, dat asielzoekers hier zo snel mogelijk een kind krijgen, om hun kansen in dit luilekkerland te kunnen blijven vergroten. Die mogelijkheid hebben ze, en het is hun keuze. Keuzes, die ouderen en gehandicapten niet kunnen maken.
Nederland, eens was ik trots op U, uw tolerantie, het recht je zelf te kunnen zijn. En nu, ik schaam mij voor U!
De kriebels
