Nederland, een land dat altijd heeft gestreden voor gelijke rechten van man en vrouw, is aan het verloederen van hier tot gunder. Ieder kan zich nog de 'dolle Mina's' uit de jaren zestig voor de geest halen met hun baas in eigen buik. Gelijke kansen, dat was het motto in Nederland.
Veertig jaar later lijkt het wel of langzaam de rechten van vrouwen weer aan het afnemen zijn. Islamitische leraren hoeven vrouwen geen hand meer te geven, aparte loketten voor vrouwen in de moskee, die bemand wordt door een dame, en een uur eerder dicht gaat, zodat ze voor haar man het eten kan klaar maken, alleen maar vrouwelijke doctoren.
En dan wil ik het nog niet eens over de hoofddoekjes hebben.
Een vrouw geen hand willen geven, beleef ik als minachting tegen over haar. Dat zoiets op een islamitische school gebeurt, kan ik me nog iets bij voorstellen, maar op een openbare school zoals de Hogeschool van Amsterdam, waar een docent bedrijfseconomie na een reisje naar Mekka ineens alle contact met vrouwen weigert gaat mij te ver, veel te ver!
Verbaasder ben ik nog over het feit, dat de hogeschool heeft besloten hem die vrijheid te gunnen, zegt bestuursvoorzitter Karel van der Toorn. Deze discriminerende leerkracht dient in mijn ogen zich dus ook gewoon aan te passen, of op te donderen.
Sterker nog, ik beroep mij op Artikel 1 van de grondwet:
'Art 1. Allen die zich in Nederland bevinden , worden in gelijke gevallen gelijk behandeld. Discriminatie wegens godsdienst, levensovertuiging, politieke gezindheid, ras, geslacht of op welke grond dan ook, is niet toegestaan.'
Nu is dit natuurlijk geen geval op zich, de laatste jaren proberen enkele islamitische mannen hun idioot gedachtegoed jegens de vrouwen, ons op te dwingen. Vrouwen met ernstige gezondheidsproblemen, die midden in de nacht op de eerste hulp komen, mogen door hun achterlijke man niet door een mannelijke arts geholpen worden. Artsen in bv. Marokko of Turkije lachen hier om en noemen het onzin.
Ook Femke Halsema, iemand waarvan je juist zo verwachten dat ze voor de vrouwenrechten op zou komen, heeft wel begrip voor een apart vrouwenloket in de moskee. Iemand die juist zo fel tegen apartheid is, verwacht je toch een ander standpunt.
Ik heb persoonlijk niets tegen de islam, sterker nog, het kan een verrijking van onze samenleving zijn, mits je die achterlijke excessen direct aanpakt.
Een beetje jammer, dat ook juist iemand als Karel van der Toorn, iemand die zich graag 'Karel de Grote' laat noemen. Volgens een familievriend staat zijn grote intellect zijn emotie in de weg, volgens mij is het eerder zijn beperkte denkwereld die zijn blik vertroebelt. (interview staat hier, PDF)
Kortom, dit bevestigt mijn overtuiging dat je kerk en staat gescheiden moet blijven houden, desnoods maar met wat wetgeving.
De kriebels
maandag 31 januari 2011
zondag 30 januari 2011
Goud van oud
De humor, het sarcasme dat van hun opmerkingen afdruipt, gewoon, Waldorf & Statler, dat zijn mijn jeugdhelden. Scherpe sneren, hun duidelijke afkeuren, het perfecte samenspel, daar wachtte je als kind een week op, en dat waren lange weken.
Ze zijn zonder twijfel de meest scherpzinnige en komische figuren uit the Muppet Show: Statler en Waldorf. Dit legendarische oude duo laat geen kans onbenut om zijn kritiek te uiten op de belevenissen van de andere Muppets. Zoals gewoonlijk sluiten ze hun sarcastische grappen af met een karakteristiek, luid bulderend gelach. De andere Muppets worden vaak gek van ze, maar daarom vinden wij ze juist des te leuker.
Alleen al de manier waarop ze Milton Berle te grazen nemen, meesterlijk!
Niets was dan ook leuker, samen met een klasgenoot, het duo te imiteren, en de leerkracht tot waanzin te drijven. Vooral tijdens maatschappijleer was de leraar, vaak zo'n overgebleven hippie, het bokje. Menigmaal ben ik dan ook tijdens deze lessen eruit gestuurd.
Ergens mis ik deze humor wel op de tv. Die paar zinnen, die ze eigenlijk in elke aflevering plachten te zeggen, had voor mij meer entertainment dan een heel seizoen 'boer zoekt vrouw'.
Ik sluit al met de onvergetelijke conversatie van die twee oudjes:
Statler: This show is awful.
Waldorf: Terrible!
Statler: Disgusting!
Waldorf: See you next week?
Statler: Of course.
De kriebels
Ze zijn zonder twijfel de meest scherpzinnige en komische figuren uit the Muppet Show: Statler en Waldorf. Dit legendarische oude duo laat geen kans onbenut om zijn kritiek te uiten op de belevenissen van de andere Muppets. Zoals gewoonlijk sluiten ze hun sarcastische grappen af met een karakteristiek, luid bulderend gelach. De andere Muppets worden vaak gek van ze, maar daarom vinden wij ze juist des te leuker.
Alleen al de manier waarop ze Milton Berle te grazen nemen, meesterlijk!
Niets was dan ook leuker, samen met een klasgenoot, het duo te imiteren, en de leerkracht tot waanzin te drijven. Vooral tijdens maatschappijleer was de leraar, vaak zo'n overgebleven hippie, het bokje. Menigmaal ben ik dan ook tijdens deze lessen eruit gestuurd.
Ergens mis ik deze humor wel op de tv. Die paar zinnen, die ze eigenlijk in elke aflevering plachten te zeggen, had voor mij meer entertainment dan een heel seizoen 'boer zoekt vrouw'.
Ik sluit al met de onvergetelijke conversatie van die twee oudjes:
Statler: This show is awful.
Waldorf: Terrible!
Statler: Disgusting!
Waldorf: See you next week?
Statler: Of course.
De kriebels
Vasthouden aan oude normen
Zondagsrust, iets wat stamt uit de tijd, toen de aanhangers van de Christelijke kerk nog met hel en verdoemenis dreigden, om hun achterban in het gareel te houden. Die 'rust' werd iedereen letterlijk opgedrongen, of je nu in een opperwezen geloofde, of niet, je had je maar te schikken naar de wil van de gelovigen.
Nu in de 21e eeuw, met een compleet veranderde samenleving, zien de met hel en verdoemenis prekenden met lede ogen aan, dat de zondag door het grootste gedeelte van de bevolking niet meer beleefd wordt, zoals zij dat wensen.
In tijden dat de communicatie en de beleving van mensen zo snel aan het veranderen is, staan ze beteuterd aan de zijkant toe te kijken. Zwijmelen hoe het vroeger was, toen ze nog middels sociale druk, anders denkenden hun wil op konden leggen.
Op zondag werken is al jaren geen taboe meer, immers kijk maar naar de gezondheidszorg of de fabrieken waar in ploegendienst wordt gewerkt. Winkels die regelmatig een koopzondag hebben, is ook al lang geen uitzondering meer.
En toch probeert men, zeker in de plaatselijke politiek, deze ontwikkelingen toch nog tegen te houden. Neem nu het idyllische plaatsje Borger in Drenthe, waar de Albert Heyn via een maas in de wetgeving, nu 24 uur per dag open kan blijven.
Wethouder Frits Alberts (CDA) van de gemeente Borger-Odoorn wil nader onderzoek of de zondagopenstelling van Albert Heijn in Borger is tegen te gaan. Hij is niet gelukkig met de opening het hele jaar door. Vorig jaar wees de gemeenteraad het verzoek van Albert Heijn om op zondag open te mogen nog af. In het coalitieakkoord namen de partijen zelfs op dat het aantal koopzondagen beperkt blijft tot maximaal twaalf. "Het was de voorwaarde waarop ChristenUnie wilde meedoen aan de coalitie", zegt Alberts. (klik)
Dat het voor een overgroot gedeelte van de bevolking geen probleem is dat winkels 24/7 open zijn, doet er niet toe. De zondagsrust dient gerespecteerd te worden.
Die zondagsrust, die in mijn beleving betekende, dat die klokken 's ochtends irritant luidden, auto's dubbel geparkeerd stonden, Openbaar vervoer dat minimaal reed of een enge, boos uitziende man je er op aansprak als je een brief op de post deed, die zondagsrust is godzijdank voorbij, en die willen we ook niet meer.
Van mij mag een ieder zijn zondag invullen als hij wil, oftie nu naar de kerk gaat, of naar Appie om boodschappen te doen, dat is mij om't even.
Ik vind wel, dat dit soort mensen, een kleine groep, zich neer zou moeten leggen bij de geest van deze tijd. De tijden dat kleine groepen schreeuwers het voor 't zeggen hadden is voor bij, en dat zou zo moeten blijven, of het nu Christen, Moslims of wat dan ook zijn.
En op basis van respect voor elkaar zou dat ook moeten lukken.
De kriebels
Nu in de 21e eeuw, met een compleet veranderde samenleving, zien de met hel en verdoemenis prekenden met lede ogen aan, dat de zondag door het grootste gedeelte van de bevolking niet meer beleefd wordt, zoals zij dat wensen.
In tijden dat de communicatie en de beleving van mensen zo snel aan het veranderen is, staan ze beteuterd aan de zijkant toe te kijken. Zwijmelen hoe het vroeger was, toen ze nog middels sociale druk, anders denkenden hun wil op konden leggen.
Op zondag werken is al jaren geen taboe meer, immers kijk maar naar de gezondheidszorg of de fabrieken waar in ploegendienst wordt gewerkt. Winkels die regelmatig een koopzondag hebben, is ook al lang geen uitzondering meer.
En toch probeert men, zeker in de plaatselijke politiek, deze ontwikkelingen toch nog tegen te houden. Neem nu het idyllische plaatsje Borger in Drenthe, waar de Albert Heyn via een maas in de wetgeving, nu 24 uur per dag open kan blijven.
Wethouder Frits Alberts (CDA) van de gemeente Borger-Odoorn wil nader onderzoek of de zondagopenstelling van Albert Heijn in Borger is tegen te gaan. Hij is niet gelukkig met de opening het hele jaar door. Vorig jaar wees de gemeenteraad het verzoek van Albert Heijn om op zondag open te mogen nog af. In het coalitieakkoord namen de partijen zelfs op dat het aantal koopzondagen beperkt blijft tot maximaal twaalf. "Het was de voorwaarde waarop ChristenUnie wilde meedoen aan de coalitie", zegt Alberts. (klik)
Dat het voor een overgroot gedeelte van de bevolking geen probleem is dat winkels 24/7 open zijn, doet er niet toe. De zondagsrust dient gerespecteerd te worden.
Die zondagsrust, die in mijn beleving betekende, dat die klokken 's ochtends irritant luidden, auto's dubbel geparkeerd stonden, Openbaar vervoer dat minimaal reed of een enge, boos uitziende man je er op aansprak als je een brief op de post deed, die zondagsrust is godzijdank voorbij, en die willen we ook niet meer.
Van mij mag een ieder zijn zondag invullen als hij wil, oftie nu naar de kerk gaat, of naar Appie om boodschappen te doen, dat is mij om't even.
Ik vind wel, dat dit soort mensen, een kleine groep, zich neer zou moeten leggen bij de geest van deze tijd. De tijden dat kleine groepen schreeuwers het voor 't zeggen hadden is voor bij, en dat zou zo moeten blijven, of het nu Christen, Moslims of wat dan ook zijn.
En op basis van respect voor elkaar zou dat ook moeten lukken.
De kriebels
vrijdag 28 januari 2011
Hoera
Jippie, ik ben weer oom geworden. Een oom van een neefje, dat vanochtend om vijf voor half tien geboren is, 3570 gram weegt, en 54 centimeter lang is!
Welkom Andy Georg Vincent Silvester!
Welkom Andy Georg Vincent Silvester!
Enge, vieze woordjes
Ambulancepersoneel, brandweermannen en andere hulpverleners, dat zijn mensen die mijn diepste respect verdienen. Helden die ik op handen draag. Mensen die zich met gevaar voor eigen leven inzetten om andere levens te redden.
Steeds vaker hoor en lees ik, dat idioten deze mensen lastig vallen, of erger, mishandelen. Het gaat erbij niet in, als deze mensen je willen helpen, je ze nog gaat mishandelen, verbaal of fysiek.
Tuig noem ik dat, afval van de samenleving, om het maar netjes te zeggen. En ik weet dat heel veel mensen dit met mij eens zijn. Behalve Burgemeester Annemarie Jorritsma, een politiek correct fossiel, dat met de scepter in Almere zwaait. Een overblijfsel van de Haagse politieke correctheids geest, die Nederland zo hevig tijdens de tachtiger en negentiger jaren in zijn greep had.
De woorden 'straattuig', 'geteisem' en 'schorriemorie' is taboe in de vergaderingen van de politiek in Almere. Burgemeester Annemarie Jorritsma is het hier hartgrondig mee eens. ,,Hoe kun je van een jongere verwachten dat hij een ambulancebroeder niet onheus bejegend, als je als raadslid niet het goede voorbeeld geeft?” (bron)
Steeds vaker hoor en lees ik, dat idioten deze mensen lastig vallen, of erger, mishandelen. Het gaat erbij niet in, als deze mensen je willen helpen, je ze nog gaat mishandelen, verbaal of fysiek.
Tuig noem ik dat, afval van de samenleving, om het maar netjes te zeggen. En ik weet dat heel veel mensen dit met mij eens zijn. Behalve Burgemeester Annemarie Jorritsma, een politiek correct fossiel, dat met de scepter in Almere zwaait. Een overblijfsel van de Haagse politieke correctheids geest, die Nederland zo hevig tijdens de tachtiger en negentiger jaren in zijn greep had.
De woorden 'straattuig', 'geteisem' en 'schorriemorie' is taboe in de vergaderingen van de politiek in Almere. Burgemeester Annemarie Jorritsma is het hier hartgrondig mee eens. ,,Hoe kun je van een jongere verwachten dat hij een ambulancebroeder niet onheus bejegend, als je als raadslid niet het goede voorbeeld geeft?” (bron)
Wel nu, mevrouw Jorritsma, dit soort mensen zal een ambulancebroeder als nog aftuigen, al zal je deze lowlifes majesteit gaan noemen. Dit tuig, gajes, tokkies, afschuim van de samenleving dien je niet met fluwelen handschoentjes aan te pakken, maar met discipline. Niet met thee, maar met de wapenstok krijg je dit uitschot in gareel.
Burgemeesters die het benoemen van problemen niet waarderen, de ellende die straattuig veroorzaakt niet bij de daders zoekt, dienen in mijn ogen heel snel hun ontslagbrief bij Hare Majesteit in te leveren.
Mocht u dit niet willen en het probleem op de gepaste wijze opgelost zien, dan kunnen deze mensen u vast verder helpen!
Want mevrouw Jorritsma, het probleem van geweld tegen helden, zoals hulpverleners, is niet ontstaan door verruwing van het taalgebruik door leden van de PVV, maar door inquisitie-achtige manier waarop het politiek correcte spook deze problemen heeft ontkent.
Gespuis, dat zijn poten niet van hulpverleners afkan houden, mag je van mij rustig 'straattuig', 'geteisem' en 'schorriemorie noemen. Sterker nog, zie het als je burgerplicht om klootzakken die ambulancebroeders belagen, met gepast geweld tot de orde te roepen!
De kriebels
donderdag 27 januari 2011
Wat je zegt, ben je zelf
Mensen die het syndroom van Down hebben, vind ik doorgaans hele lieve , en dankbare mensen. Vroeger werden deze gehandicapte mensen ook wel Mongolen genoemd, hoewel het syndroom niets met Mongolen te maken heeft. Omdat de termen 'mongool' en 'idioot' ook wel als scheldwoordworden gebruikt, worden ze als beledigend ervaren.
Er zijn mensen in Nederland, in een publieke functie, die vinden dat ze alles mogen schrijven. Vooral met name hun politieke voorkeur. Peter Breedveld van de Vrije Universiteit in Amsterdam is zo iemand.
Deze tot het extreem-linkse blok bekeerde schrijver/blogger vindt dat de VN zijn troepen beter naar Nederland kan sturen om PVV’ers dood te schieten. Na de hevige kritiek over zijn uitspraak op zijn eigen linkse weblog ‘Frontaal Naakt’, nuanceerde hij deze met het volgende:
"Op zijn weblog laat de VU-medewerker weten dat zijn oproep om PVV’ers dood te schieten “een grapje” was. “Het ging over het uitzenden van militairen naar Afghanistan, waar alweer bijna tien jaar Afghanen worden doodgeschoten in dienst van de vrijheid en democratie. Ik stelde vast dat we hier in Nederland onze eigen Taliban hebben, dat de VN eigenlijk beter troepen naar Nederland kan sturen om PVV’ers dood te schieten. Een harde grap, en volgens sommigen ongetwijfeld een smakeloze grap, maar een grap, niettemin, dat ziet een mongool”, aldus Breedveld"
Kijk, en daar ergerde ik mij aan. Niet dat hij de VN in wil zetten om PVV'ers af te schieten, dat boeit mij niet, maar wel zijn smakeloze uitlating over mensen met het Down syndroom.
Maar van de andere kant, als je meerdere uitspraken van deze medewerker van de Vrije Universiteit gelezen hebt, weet je wel wie werkelijk een geestelijke handicap heeft.
Let wel, het zal mij een zorg zijn hoe deze 'beperkt denkende man' over anders denkende mensen zijn mening geeft, maar hoe hij het woord 'mongool' gebruikt.
Van de andere kant moet ik eerlijk zeggen, dat door dit soort 'grapjes', ik mensen met het syndroom van Down nog meer ga waarderen. Hopelijk gaan ze dit ook bij de Vrije Universiteit doen.
De kriebels
Update:
De Vrije Universiteit distantieert zich van haar medewerker Peter Breedveld. Breedveld vroeg zich in een ironisch bedoelde tweet af of de Verenigde Naties geen troepen naar Nederland konden sturen om PVV'ers dood te schieten.
Er zijn mensen in Nederland, in een publieke functie, die vinden dat ze alles mogen schrijven. Vooral met name hun politieke voorkeur. Peter Breedveld van de Vrije Universiteit in Amsterdam is zo iemand.
Deze tot het extreem-linkse blok bekeerde schrijver/blogger vindt dat de VN zijn troepen beter naar Nederland kan sturen om PVV’ers dood te schieten. Na de hevige kritiek over zijn uitspraak op zijn eigen linkse weblog ‘Frontaal Naakt’, nuanceerde hij deze met het volgende:
"Op zijn weblog laat de VU-medewerker weten dat zijn oproep om PVV’ers dood te schieten “een grapje” was. “Het ging over het uitzenden van militairen naar Afghanistan, waar alweer bijna tien jaar Afghanen worden doodgeschoten in dienst van de vrijheid en democratie. Ik stelde vast dat we hier in Nederland onze eigen Taliban hebben, dat de VN eigenlijk beter troepen naar Nederland kan sturen om PVV’ers dood te schieten. Een harde grap, en volgens sommigen ongetwijfeld een smakeloze grap, maar een grap, niettemin, dat ziet een mongool”, aldus Breedveld"
Kijk, en daar ergerde ik mij aan. Niet dat hij de VN in wil zetten om PVV'ers af te schieten, dat boeit mij niet, maar wel zijn smakeloze uitlating over mensen met het Down syndroom.
Maar van de andere kant, als je meerdere uitspraken van deze medewerker van de Vrije Universiteit gelezen hebt, weet je wel wie werkelijk een geestelijke handicap heeft.
Let wel, het zal mij een zorg zijn hoe deze 'beperkt denkende man' over anders denkende mensen zijn mening geeft, maar hoe hij het woord 'mongool' gebruikt.
Van de andere kant moet ik eerlijk zeggen, dat door dit soort 'grapjes', ik mensen met het syndroom van Down nog meer ga waarderen. Hopelijk gaan ze dit ook bij de Vrije Universiteit doen.
De kriebels
Update:
De Vrije Universiteit distantieert zich van haar medewerker Peter Breedveld. Breedveld vroeg zich in een ironisch bedoelde tweet af of de Verenigde Naties geen troepen naar Nederland konden sturen om PVV'ers dood te schieten.
De VU weet niet hoe uitdrukkelijk ze afstand moet nemen van Breedveld, en gooide er vanmiddag een persbericht uit. "Vanuit zijn privéweblog heeft Breedveld een uitspraak
gedaan die de VU op geen enkele wijze tolereert", zo stelt de Amstelveense universiteit. "De VU distantieert zich volledig van deze uitspraak en bezint zich op te nemen maatregelen."
gedaan die de VU op geen enkele wijze tolereert", zo stelt de Amstelveense universiteit. "De VU distantieert zich volledig van deze uitspraak en bezint zich op te nemen maatregelen."
dinsdag 25 januari 2011
Kromspraak
Als simpele burger heb ik altijd het idee gehad, dat als iemand door de staat gestraft wordt voor een overtreding, misdaad, noem het maar op, er een zekere vorm van genoegdoening richting de maatschappij moest zitten.
Helaas, dat gevoel van mij, en dat van nabestaanden van de toen 19-jarige Imre Cok, van genoegdoening werd vandaag weer eens door een totaal wereldvreemde rechter de grond in geramd.
In april 2010 reed Ivo K. uit Hoogvliet met 130 kilometer per uur de 19-jarige in Spijkenisse op de Groene Kruisweg bij een tijdelijke fietsoversteekplaats ondersteboven.
Ondanks dat de Officier van Justitie acht maanden cel eiste, veroordeelde deze incompetente rechter de moordenaar tot slechts 240 uur schoffelen. Deze rechter vond roekeloos rijgedrag niet bewezen.
Nu ben ik niet zo geleerd als die autist die het vonnis uitgesproken heeft, maar met mijn LTS Bouwtechniek begrijp ik nog wel dat die Ivo K. wel degelijk roekeloos heeft gejaagd.
En nu praat ik alleen nog maar over mijn verbazing en woede, maar denk je eens in, hoe het voor haar nabestaanden moet voelen. Je eigen kind, een prachtig wezen van 19 jaar naar het graf moeten brengen omdat een achterlijke idioot zo moest scheuren. En dan, gaat er zo'n rechter er haarfijn nog even zout in die amper herstelbare wond strooien! Schande, schande, schande!
Beste familie van Imre Cok, ik wens jullie heel veel sterkte bij het verwerken van dit stukje wereldvreemd rechtspraak.
De kriebels
Helaas, dat gevoel van mij, en dat van nabestaanden van de toen 19-jarige Imre Cok, van genoegdoening werd vandaag weer eens door een totaal wereldvreemde rechter de grond in geramd.
In april 2010 reed Ivo K. uit Hoogvliet met 130 kilometer per uur de 19-jarige in Spijkenisse op de Groene Kruisweg bij een tijdelijke fietsoversteekplaats ondersteboven.
Ondanks dat de Officier van Justitie acht maanden cel eiste, veroordeelde deze incompetente rechter de moordenaar tot slechts 240 uur schoffelen. Deze rechter vond roekeloos rijgedrag niet bewezen.
Nu ben ik niet zo geleerd als die autist die het vonnis uitgesproken heeft, maar met mijn LTS Bouwtechniek begrijp ik nog wel dat die Ivo K. wel degelijk roekeloos heeft gejaagd.
En nu praat ik alleen nog maar over mijn verbazing en woede, maar denk je eens in, hoe het voor haar nabestaanden moet voelen. Je eigen kind, een prachtig wezen van 19 jaar naar het graf moeten brengen omdat een achterlijke idioot zo moest scheuren. En dan, gaat er zo'n rechter er haarfijn nog even zout in die amper herstelbare wond strooien! Schande, schande, schande!
Beste familie van Imre Cok, ik wens jullie heel veel sterkte bij het verwerken van dit stukje wereldvreemd rechtspraak.
De kriebels
Papa
Nog steeds na 2,5 jaar, kan ik dit lied niet met droge ogen aanhoren. Een lang verhaal maak ik er ook niet van. Maar verdorie kerel, IK MIS JE!
Stef Bos - Papa
Ik heb dezelfde ogen
En ik krijg jouw trekken om mijn mond
Vroeger was ik driftig
Vroeger was jij driftig
Maar we hebben onze rust gevonden
En we zitten naast elkaar
En we zeggen niet zoveel
Voor alles wat jij doet
Heb ik hetzelfde ritueel
Papa, ik lijk steeds meer op jou
Ik heb dezelfde handen
En ik krijg jouw rimpels in mijn huid
Jij hebt jouw ideeën
Ik heb mijn ideeën
En we zwerven in gedachten
Maar we komen altijd thuis
De waarheid die je zocht
En die je nooit hebt gevonden
Ik zoek haar ook
En tevergeefs
Zolang ik leef
Want papa, ik lijk steeds meer op jou
Vroeger kon je streng zijn
En God, ik heb je soms gehaat
Maar jouw woorden
Ze liggen op mijn lippen
En ik praat nu
Zoals jij vroeger praatte
Ik heb een goddeloos geloof
En ik hou van elke vrouw
En misschien ben ik geworden
Wat jij helemaal niet wou
Maar papa, ik lijk steeds meer op jou
Jij gelooft in God
Dus jij gaat naar de hemel
En ik geloof in niks
Dus we komen elkaar na de dood
Na de dood nooit meer tegen
Maar papa
Ik hou steeds meer van jou
Ik heb een goddeloos geloof
En ik hou van elke vrouw
En misschien ben ik geworden
Wat jij helemaal niet wou
Maar papa, ik lijk steeds meer op jou
Papa, ik hou steeds meer van jou
Papa, ik lijk steeds meer op jou
En ik krijg jouw trekken om mijn mond
Vroeger was ik driftig
Vroeger was jij driftig
Maar we hebben onze rust gevonden
En we zitten naast elkaar
En we zeggen niet zoveel
Voor alles wat jij doet
Heb ik hetzelfde ritueel
Papa, ik lijk steeds meer op jou
Ik heb dezelfde handen
En ik krijg jouw rimpels in mijn huid
Jij hebt jouw ideeën
Ik heb mijn ideeën
En we zwerven in gedachten
Maar we komen altijd thuis
De waarheid die je zocht
En die je nooit hebt gevonden
Ik zoek haar ook
En tevergeefs
Zolang ik leef
Want papa, ik lijk steeds meer op jou
Vroeger kon je streng zijn
En God, ik heb je soms gehaat
Maar jouw woorden
Ze liggen op mijn lippen
En ik praat nu
Zoals jij vroeger praatte
Ik heb een goddeloos geloof
En ik hou van elke vrouw
En misschien ben ik geworden
Wat jij helemaal niet wou
Maar papa, ik lijk steeds meer op jou
Jij gelooft in God
Dus jij gaat naar de hemel
En ik geloof in niks
Dus we komen elkaar na de dood
Na de dood nooit meer tegen
Maar papa
Ik hou steeds meer van jou
Ik heb een goddeloos geloof
En ik hou van elke vrouw
En misschien ben ik geworden
Wat jij helemaal niet wou
Maar papa, ik lijk steeds meer op jou
Papa, ik hou steeds meer van jou
Papa, ik lijk steeds meer op jou
maandag 24 januari 2011
Op een warme zomermiddag.
Een jaar of zestien zal ik geweest zijn, toen Annemarie bij ons in de buurt kwam wonen. Al snel ging het gerucht rond dat er vers vlees was gearriveerd, kwalitatief zeer goed vlees zelfs.
Diegene die haar al hadden gezien, noemden haar al 'forse Annemarie'. En fors was ze, en zeker niet alleen van postuur. En ze was lang, bijna een meter negentig en een cup DD. Enorm was dat voor ons knulletjes van zestien jaar, vol met hormonen, en zeker niets gewend.
Het was een warme zomer, zo in't begin van de tachtiger jaren van de vorige eeuw. Zoals gewoonlijk hingen we wat rond te lanterfanten op het grote grasveld in ons buurtje. Op deze middag was het te warm om onzin uit te vreten, maar ideaal om naar de grote plas in de buurt te gaan om te zwemmen en vlees te keuren.
Dat was een van onze favoriete bezigheden op zulke lome, broeierige dagen. Met z'n allen op het grasveld bij de oude zandafgraving liggen, en naar de meiden op het strand en in het water te loeren.
We lagen er al een uurtje of wat, toen er ineens een zucht van verbazing door de groep ging. Annemarie, het meisje wat net in onze buurt was komen wonen, liep met een aantal vriendinnen voorbij. Als in slow motion liepen ze voor ons langs, giechelend en heupwiegend in bikini's, die geen maat kleiner hadden moeten zijn, dan was hun functie verloren gegaan.
Nadat wij onze tongen weer uit het gras gehaald hadden, begon de testosteron de overhand binnen de groep te krijgen. Snel sprongen we op, en gingen achter deze potentiële prooidieren aan. Tijdens de strooptocht werd de buit al verdeeld, en Annemarie zou de mijne worden.
Het duurde dan ook niet lang, of het contact met deze goddelijke wezens was gelegd. Als 'ervaren Casanova's' gingen we te werk, vooral met de tips van de oudere jongens in de buurt in onze gedachten. Je moet ze op de mond pakken, hadden ze ons wijsgemaakt, dat vinden ze fijn.
Na een poosje zag ik mijn kans schoon, zoals ze daar lag te zonnen, haar hoofd iets in de nek, haar mooie, lange bruine haren over d'r schouders. Warm waren haar lippen, luid was haar kreun van verrassing, vochtig was haar tong die de mijne terug drukte.
En toen, toen ging bij mij het licht uit. Haar vriend, Henk, een ferme vent van rond de twintig, kon mijn actie niet waarderen. Met zijn vuist, zo hard als staal, en de impact van een sloopkogel, gaf hij mij een knal op mijn neus.
Dat gevoel was niet fijn en met mijn smoel onder het bloed, maakte ik dat ik weg kwam.
Het heeft even geduurd, voordat we weer naar de plas gingen om de dames te keuren. De pijn van die gebroken neus heeft lang mijn opdringerige hormoontjes in bedwang kunnen houden.
En die oudere jongens, die ons tips gaven hoe je meiden moest versieren, tja, die lagen natuurlijk dubbel van het lachen.
De kriebels
Diegene die haar al hadden gezien, noemden haar al 'forse Annemarie'. En fors was ze, en zeker niet alleen van postuur. En ze was lang, bijna een meter negentig en een cup DD. Enorm was dat voor ons knulletjes van zestien jaar, vol met hormonen, en zeker niets gewend.
Het was een warme zomer, zo in't begin van de tachtiger jaren van de vorige eeuw. Zoals gewoonlijk hingen we wat rond te lanterfanten op het grote grasveld in ons buurtje. Op deze middag was het te warm om onzin uit te vreten, maar ideaal om naar de grote plas in de buurt te gaan om te zwemmen en vlees te keuren.
Dat was een van onze favoriete bezigheden op zulke lome, broeierige dagen. Met z'n allen op het grasveld bij de oude zandafgraving liggen, en naar de meiden op het strand en in het water te loeren.
We lagen er al een uurtje of wat, toen er ineens een zucht van verbazing door de groep ging. Annemarie, het meisje wat net in onze buurt was komen wonen, liep met een aantal vriendinnen voorbij. Als in slow motion liepen ze voor ons langs, giechelend en heupwiegend in bikini's, die geen maat kleiner hadden moeten zijn, dan was hun functie verloren gegaan.
Nadat wij onze tongen weer uit het gras gehaald hadden, begon de testosteron de overhand binnen de groep te krijgen. Snel sprongen we op, en gingen achter deze potentiële prooidieren aan. Tijdens de strooptocht werd de buit al verdeeld, en Annemarie zou de mijne worden.
Het duurde dan ook niet lang, of het contact met deze goddelijke wezens was gelegd. Als 'ervaren Casanova's' gingen we te werk, vooral met de tips van de oudere jongens in de buurt in onze gedachten. Je moet ze op de mond pakken, hadden ze ons wijsgemaakt, dat vinden ze fijn.
Na een poosje zag ik mijn kans schoon, zoals ze daar lag te zonnen, haar hoofd iets in de nek, haar mooie, lange bruine haren over d'r schouders. Warm waren haar lippen, luid was haar kreun van verrassing, vochtig was haar tong die de mijne terug drukte.
En toen, toen ging bij mij het licht uit. Haar vriend, Henk, een ferme vent van rond de twintig, kon mijn actie niet waarderen. Met zijn vuist, zo hard als staal, en de impact van een sloopkogel, gaf hij mij een knal op mijn neus.
Dat gevoel was niet fijn en met mijn smoel onder het bloed, maakte ik dat ik weg kwam.
Het heeft even geduurd, voordat we weer naar de plas gingen om de dames te keuren. De pijn van die gebroken neus heeft lang mijn opdringerige hormoontjes in bedwang kunnen houden.
En die oudere jongens, die ons tips gaven hoe je meiden moest versieren, tja, die lagen natuurlijk dubbel van het lachen.
De kriebels
zondag 23 januari 2011
Kijkcijferkanonnen
Boer zoekt vrouw, een programma van de KRO, gepresenteerd door de altijd 17 jaar blijvende Yvon Jaspers, trok vorige week weer bijna 5 miljoen kijkers.
In tijden dat het digitale tijdperk open ligt voor iedereen om een partner te vinden, scheurt de KRO alle registers open voor enkele 'kansloze' boer'n jongens aan een levensgezel te plakken.
Het beheerst niet alleen het leven van die jongens en stadse freules, nee heel Nederland leeft mee. Ook als verstokte niet-kijker blijf je op de hoogte van Annemarie of Richard, die volgens velen zo in 'The Adams Family' mee kan doen.
Ook Twitter ontkomt niet aan de rage, iedereen kwettert #bzv, de laatste ruft van Richard, Johannes met een liefde voor SM. Daar tussen huppelt Yvon Jasper als een vrolijke deerne, vol enthousiasme en jeugdigheid.
Iedereen leeft mee met de volgende meid die af moet vallen, of zijn juist blij dat juist zij oprot. Het lijkt wel 'The Voice Of Holland' of 'Popstars'. En toch, misschien heel krom geredeneerd, lijken ze ook wel op elkaar. Het blijft gewoon amusement, hoe je het ook bekijkt.
Geef ze brood en spelen, zeiden de Romeinen, dan blijven ze rustig. En of ze gelijk hadden. Toegegeven, de KRO weet dit programma op een knappe manier tot den treuren uit te melken, net zoals 'All You Need Is Love' door Robert Ten Brinke is uitgezogen.
Begrijp mij niet verkeerd, ik gun ieder zijn ding hoor. Lees dit ook niet als kritiek. Maar misschien ben ik nog wel een zwijmelende idealist, die wacht dat de dartelende Yvon een programma gaat presenteren zoals 'Gehandicapte zoekt passende woonvorm', 'Meer handen aan het bed', of 'De juiste behandeling voor Brandon'.
Het zijn maar suggesties, en waarschijnlijk geen geen grote kijkcijferkanonnen, maar het is wel verdomd hard nodig in dit land.
De kriebels
In tijden dat het digitale tijdperk open ligt voor iedereen om een partner te vinden, scheurt de KRO alle registers open voor enkele 'kansloze' boer'n jongens aan een levensgezel te plakken.
Het beheerst niet alleen het leven van die jongens en stadse freules, nee heel Nederland leeft mee. Ook als verstokte niet-kijker blijf je op de hoogte van Annemarie of Richard, die volgens velen zo in 'The Adams Family' mee kan doen.
Ook Twitter ontkomt niet aan de rage, iedereen kwettert #bzv, de laatste ruft van Richard, Johannes met een liefde voor SM. Daar tussen huppelt Yvon Jasper als een vrolijke deerne, vol enthousiasme en jeugdigheid.
Iedereen leeft mee met de volgende meid die af moet vallen, of zijn juist blij dat juist zij oprot. Het lijkt wel 'The Voice Of Holland' of 'Popstars'. En toch, misschien heel krom geredeneerd, lijken ze ook wel op elkaar. Het blijft gewoon amusement, hoe je het ook bekijkt.
Geef ze brood en spelen, zeiden de Romeinen, dan blijven ze rustig. En of ze gelijk hadden. Toegegeven, de KRO weet dit programma op een knappe manier tot den treuren uit te melken, net zoals 'All You Need Is Love' door Robert Ten Brinke is uitgezogen.
Begrijp mij niet verkeerd, ik gun ieder zijn ding hoor. Lees dit ook niet als kritiek. Maar misschien ben ik nog wel een zwijmelende idealist, die wacht dat de dartelende Yvon een programma gaat presenteren zoals 'Gehandicapte zoekt passende woonvorm', 'Meer handen aan het bed', of 'De juiste behandeling voor Brandon'.
Het zijn maar suggesties, en waarschijnlijk geen geen grote kijkcijferkanonnen, maar het is wel verdomd hard nodig in dit land.
De kriebels
vrijdag 21 januari 2011
Gewoon een kleine ergernis
Dat de reclame wereld ver gaat om hun 'doelgroep' te bereiken, is al jaren bekend. Het geluid van de commercials op de tv zijn al beduidend luider dan de programma's waar ze tussen geplakt zitten. Ondanks een actie jaren geleden om deze irritante vorm van producten aan de man te brengen een paar decibels lager te krijgen.
Ook het internet is inmiddels ten prooi gevallen aan beeldvullende bewegende animaties, die met gemak al je tijdelijk geheugen opslokken. Begrijp mij niet verkeerd, ik begrijp wel dat advertenties nodig zijn. 95% van de advertenties zijn ook niet storend, het gaat mij meer om die 5% die wel storen cq ongepast zijn.
De advertenties van Bon prix zijn een perfect voorbeeld van ongepaste reclame op websites waar veel kinderen spelletjes komen doen. Jarretellen, stevig gevulde boezems en verleidelijk liggende dames vliegen met enige regelmaat door het beeld.
Het zou de reclame wereld sieren om toch iets van een moraal aan te meten waar en wanneer ze bepaalde reclame gaan aanbieden. En als de reclame op de tv ook weer wat decibels mag, dan is er in ieder geval weer een ergernis over de luide reclame verdwenen.
Ik zal wel een roepende in de woestijn zijn, maar ik heb mijn hart over deze ergernis gelucht.
De kriebels
Ook het internet is inmiddels ten prooi gevallen aan beeldvullende bewegende animaties, die met gemak al je tijdelijk geheugen opslokken. Begrijp mij niet verkeerd, ik begrijp wel dat advertenties nodig zijn. 95% van de advertenties zijn ook niet storend, het gaat mij meer om die 5% die wel storen cq ongepast zijn.
De advertenties van Bon prix zijn een perfect voorbeeld van ongepaste reclame op websites waar veel kinderen spelletjes komen doen. Jarretellen, stevig gevulde boezems en verleidelijk liggende dames vliegen met enige regelmaat door het beeld.
Het zou de reclame wereld sieren om toch iets van een moraal aan te meten waar en wanneer ze bepaalde reclame gaan aanbieden. En als de reclame op de tv ook weer wat decibels mag, dan is er in ieder geval weer een ergernis over de luide reclame verdwenen.
Ik zal wel een roepende in de woestijn zijn, maar ik heb mijn hart over deze ergernis gelucht.
De kriebels
donderdag 20 januari 2011
Een pepermuntje?
Met een lach keek ze mijn knalrood gezicht aan, begon af te tellen, en bij de vierde tel trok ze mij mee. Verlegen en gewillig volgde ik haar bewegingen, hevig mee tellen 1,2,3,4.... en ja hoor weer te laat.
Mijn eerste dansles, ik haal hem zo weer voor de geest. Niet alleen de stuntelige en houterige manier waar op ik mijn lijf over de spekgladde dansvloer sleepte, maar vooral de pijnlijke uitglijder, die me blijft achter volgen als ik haar weer zie.
Veertien jaar, strak van de zenuwen, gierende hormonen, haar strak in de plooi en in mijn mooiste kleren aan, luisterde ik naar de adviezen van mijn vader. Rustig blijven, goed naar de dansleraar luisteren, dan komt het wel goed.
Aangekomen bij de plaatselijke discotheek waar de danslessen gegeven werden, drukte mijn vader mij een rol pepermunt en een zakdoek in de hand. Op mijn verbaasde blik reageerde hij met de opmerking, dat ik die rol pepermunt in de zakdoek moest rollen, en in mijn linkerbroekzak moest steken, dat vinden de dames leuk.
Toen ik de discotheek binnen stapte, zaten er al een aantal klasgenoten van mij binnen. In het schemerdonker liep op ze af en ging bij ze zitten. De meisjes zaten aan de andere kant van de dansvloer, en ze werden stuk voor stuk door ons gekeurd.
Op het moment dat de ober met koffie kwam, zag ik haar lopen, de danspartner van de dansleraar. Blond, goed gevormd, hoge hakken aan.... het was net of Jane Mansfield voorbij kwam. Het werd stil aan ons tafeltje. Dit was iets anders dan de meiden bij ons in de buurt.
Met een schrille stem ontwaakte de dansleraar ons, en verzocht iedereen naar de dansvloer te komen. Nog onder die indruk van die wonderlijke verschijning die voorbij kwam, slenterden wij naar de plaats waar de leraar stond.
We gaan beginnen met de quickstep, vervolgde de schrille stem zijn betoog, we gaan de basis passen voordoen, en dan mogen jullie een partner uitzoeken en het ook proberen. Hij liep naar zijn platenspeler en zette de muziek aan.
Het leek vreselijk eenvoudig hoe die twee zich bewogen, en de jongen naast mij, mompelde iets van dat het een makkie was. Dat hoorde de dansleraar, en dacht dat ik het had gezegd. Als het toch een makkie is, dan kom maar hier en doe het dan maar voor.
Voor dat ik er erg in had, stond die blonde verschijning voor me, en trok mij naar zich toe. Ondanks mijn protesten dat ik echt niet de dader was, nam ze mijn rechterhand en legde die op haar rug en nam mijn linkerhand in haar andere hand. Voordat ik er erg in had, drukte ze haar goddelijke lichaam tegen de mijne.
Ze slaakte een zacht kreuntje en fluisterde 'zo zo'. Toen schoot mij te binnen dat ik die rol pepermunt in mijn broekzak had zitten. Het leek wel of het 60 graden binnen was, zo warm kreeg ik het. Sorry mompelde ik, het is niet wat je denkt.
Na de dansles heb ik haar uitgelegd dat het een tip van mijn vader was. En onnozel en naïef als ik was, er nooit aan gedacht had, dat het een geintje van die ouwe was.
Ik heb er verder geen emotionele schade aan over gehouden, wel een liefde voor Exotica.
De kriebels
Mijn eerste dansles, ik haal hem zo weer voor de geest. Niet alleen de stuntelige en houterige manier waar op ik mijn lijf over de spekgladde dansvloer sleepte, maar vooral de pijnlijke uitglijder, die me blijft achter volgen als ik haar weer zie.
Veertien jaar, strak van de zenuwen, gierende hormonen, haar strak in de plooi en in mijn mooiste kleren aan, luisterde ik naar de adviezen van mijn vader. Rustig blijven, goed naar de dansleraar luisteren, dan komt het wel goed.
Aangekomen bij de plaatselijke discotheek waar de danslessen gegeven werden, drukte mijn vader mij een rol pepermunt en een zakdoek in de hand. Op mijn verbaasde blik reageerde hij met de opmerking, dat ik die rol pepermunt in de zakdoek moest rollen, en in mijn linkerbroekzak moest steken, dat vinden de dames leuk.
Toen ik de discotheek binnen stapte, zaten er al een aantal klasgenoten van mij binnen. In het schemerdonker liep op ze af en ging bij ze zitten. De meisjes zaten aan de andere kant van de dansvloer, en ze werden stuk voor stuk door ons gekeurd.
Op het moment dat de ober met koffie kwam, zag ik haar lopen, de danspartner van de dansleraar. Blond, goed gevormd, hoge hakken aan.... het was net of Jane Mansfield voorbij kwam. Het werd stil aan ons tafeltje. Dit was iets anders dan de meiden bij ons in de buurt.
Met een schrille stem ontwaakte de dansleraar ons, en verzocht iedereen naar de dansvloer te komen. Nog onder die indruk van die wonderlijke verschijning die voorbij kwam, slenterden wij naar de plaats waar de leraar stond.
We gaan beginnen met de quickstep, vervolgde de schrille stem zijn betoog, we gaan de basis passen voordoen, en dan mogen jullie een partner uitzoeken en het ook proberen. Hij liep naar zijn platenspeler en zette de muziek aan.
Het leek vreselijk eenvoudig hoe die twee zich bewogen, en de jongen naast mij, mompelde iets van dat het een makkie was. Dat hoorde de dansleraar, en dacht dat ik het had gezegd. Als het toch een makkie is, dan kom maar hier en doe het dan maar voor.
Voor dat ik er erg in had, stond die blonde verschijning voor me, en trok mij naar zich toe. Ondanks mijn protesten dat ik echt niet de dader was, nam ze mijn rechterhand en legde die op haar rug en nam mijn linkerhand in haar andere hand. Voordat ik er erg in had, drukte ze haar goddelijke lichaam tegen de mijne.
Ze slaakte een zacht kreuntje en fluisterde 'zo zo'. Toen schoot mij te binnen dat ik die rol pepermunt in mijn broekzak had zitten. Het leek wel of het 60 graden binnen was, zo warm kreeg ik het. Sorry mompelde ik, het is niet wat je denkt.
Na de dansles heb ik haar uitgelegd dat het een tip van mijn vader was. En onnozel en naïef als ik was, er nooit aan gedacht had, dat het een geintje van die ouwe was.
Ik heb er verder geen emotionele schade aan over gehouden, wel een liefde voor Exotica.
De kriebels
woensdag 19 januari 2011
Gewoon, het moet er uit...
Mijn hart brak vanochtend toen ik de krant las... Een simpel zinnetje, die het kort en bondig artikeltje dekte: 'Vader omgekomen scholier (13) hulpverlener bij ongeluk'
COEVORDEN -
Iets wat je niemand gunt, is deze vader overkomen. Ik maak er geen lang verhaal van, maar wil via deze weg mijn steun en respect tonen aan de nabestaanden van de 13-jarige jongen.
Augustus vorig jaar blogde ik over een oud-collega 'Een beer van een vent', ik kreeg het beeld vanochtend weer voor m'n ogen, vochtige ogen.
De kriebels
COEVORDEN -
Een 13-jarige scholier is woensdagmorgen bij een ongeval in Coevorden om het leven gekomen. De fietser is op de kruising Dokter Picardtlaan en Gouverneur Hofstedelaan in Coevorden door een auto aangereden.
De vader van het slachtoffer is brandweerman. Hij was als hulpverlener opgeroepen voor het ongeval.
De vader en de vrienden van de jongen zijn direct opgevangen door andere hulpverleners. De jongen was vmbo-leerling op de Nieuwe Veste in Coevorden. Veel klasgenoten en andere scholieren waren getuigen van het ongeval of kwamen vlak daarna langsfietsen. Op de school is slachtofferhulp geboden. Donderdag is er voor alle leerlingen van het vmbo (de kaderberoepsgerichte leerweg) een bijeenkomst, waarbij het slachtoffer wordt herdacht.
Iets wat je niemand gunt, is deze vader overkomen. Ik maak er geen lang verhaal van, maar wil via deze weg mijn steun en respect tonen aan de nabestaanden van de 13-jarige jongen.
Augustus vorig jaar blogde ik over een oud-collega 'Een beer van een vent', ik kreeg het beeld vanochtend weer voor m'n ogen, vochtige ogen.
De kriebels
Red de woestijn!!!
Een commissie van drie wijze mannen onder leiding van D66-coryfee Jan Terlouw moet een oplossing vinden voor de bouw van het Groninger Forum. Met deze zin opent het DvhN de zoveelste aflevering van wat inmiddels een goedkope soapserie is geworden.
We gaan terug naar 2008, het jaar dat de toenmalige Minister Eurlings van Verkeer en Waterstaat samen met Max van den Berg, commissaris van de Koningin in de provincie Groningen en tevens voorzitter van de stuurgroep Zuiderzeelijn en de gedeputeerden Adema (Friesland), Bats (Drenthe), Bleker (Groningen) en Dijksma (Flevoland) een convenant ondertekenden voor een alternatief pakket ter vervanging van de Zuiderzeelijn. Een leuk pakketje om de infrastructuur in Noord-Nederland aan te pakken zou je denken.
Al sinds jaar en dag duikt er af en toe een plan op in de stad Groningen om de Oostwand van de Grote Markt aan te pakken. Deze zijde van de Grote Markt werd in 1945 tijdens de bevrijding van de stad in puin geschoten. Ook nu weer is er een plan ontworpen om de Oostzijde aantrekkelijker te maken. Natuurlijk erg progressief en gedurfd.
Dat de aanpak niet onomstreden is bleek wel in 2005 tijdens het referendum over de haalbaarheid van onder andere het Groninger Forum (voorheen Huis van informatie en geschiedenis).
Met vrijkomen van het geld, dat voor de Zuiderzeelijn bestemt was, dacht het stadsbestuur een slordige 35 miljoen euro binnen te kunnen slepen voor dit project.
De tegenstanders van dit, inmiddels prestige object, hebben hun mond ook nooit gehouden. Intimidatie van uit de plaatselijk PvdA is dan ook schering en inslag. Een leuk voorbeeld komt uit april 2009 waar volgens PvdA-voorman Frank de Vries, fractievoorzitter van de Stadspartij, Robert Prummel akkoord wilde gaan met de bouw van het Groninger Forum om zitting te kunnen nemen in het nieuwe college van B en W. Dit bleek niet waar te zijn, volgens Robert Prummel, lees hier zijn reactie.
Ook Groningse oud-wethouder Klaas Swaak (PvdA) liet zich niet onbetuigd met het neersabelen van vermeende tegenstanders. Wytze Patijn, die decaan is van de faculteit bouwkunde van de Technische Universiteit Delft, kreeg er goed van langs op Swaak z'n weblog. De reactie van Patijn is hier te lezen. Swaak heeft inmiddels het blog aangepast en een excuus geplaatst (patijn doc).
Dat er een kink in de kabel zou kunnen ontstaan bij de aanpak van de Oostwand, is niet meegenomen in de planning, getuige het bericht van van 23 oktober 2010 waar aangekondigd wordt, dat de sloop voor het Forum al in januari 2011 zou kunnen beginnen.
Ook gedeputeerde William Moorlag (PvdA) bevestigd in november 2010, dat de 35 miljoen van de Provicie Groningen overgemaakt gaat worden. Dit lijkt echter een verkeerde inschatting te zijn, de Groninger staten blijken zeer kritisch te zijn. (zie video)
Desondanks blijft het 'progressief' college van de stad Groningen het vertrouwen houden in de bijdrage. Wethouder Ton Schroor (D'66) gaat er vanuit dat de miljoenen gewoon binnen blijven komen. Dat ook deze wethouder het politieke spelletje van zijn collega's heeft overgenomen, blijkt wel als hij de provinciale staten onder druk probeert te zetten. Immers, de stad Groningen heeft al miljoenen uitgegeven aan aankopen van panden, planning etc.
Groot was de deceptie dan ook, dat de provinciale staten, de verwachte miljoenen niet beschikbaar stelden. Het CDA spreekt zelfs van een 'bodemloze put' en een 'waardeloos plan'. (filmpje)
En zo kan je door blijven gaan over wat inmiddels al een goedkope soapopera is geworden. En dan heb ik het nog niet eens over de plannen voor een tram in de stad Groningen gehad.
En wat heeft de woestijn in de titel dan met dit verhaal te maken zal je vragen. Heel simpel, dit geeft weer, hoe bestuurders van een bijna failliete stad, heel gemakkelijk belastinggelden uitgeven aan prestige objecten die economisch van nul en generlei waarde zijn.
Sterker nog, zou je dit 'progressief bestuur' in de woestijn zetten, dan zijn binnen 2 uur de zandkorrels op!
De kriebels
We gaan terug naar 2008, het jaar dat de toenmalige Minister Eurlings van Verkeer en Waterstaat samen met Max van den Berg, commissaris van de Koningin in de provincie Groningen en tevens voorzitter van de stuurgroep Zuiderzeelijn en de gedeputeerden Adema (Friesland), Bats (Drenthe), Bleker (Groningen) en Dijksma (Flevoland) een convenant ondertekenden voor een alternatief pakket ter vervanging van de Zuiderzeelijn. Een leuk pakketje om de infrastructuur in Noord-Nederland aan te pakken zou je denken.
Al sinds jaar en dag duikt er af en toe een plan op in de stad Groningen om de Oostwand van de Grote Markt aan te pakken. Deze zijde van de Grote Markt werd in 1945 tijdens de bevrijding van de stad in puin geschoten. Ook nu weer is er een plan ontworpen om de Oostzijde aantrekkelijker te maken. Natuurlijk erg progressief en gedurfd.
Dat de aanpak niet onomstreden is bleek wel in 2005 tijdens het referendum over de haalbaarheid van onder andere het Groninger Forum (voorheen Huis van informatie en geschiedenis).
Met vrijkomen van het geld, dat voor de Zuiderzeelijn bestemt was, dacht het stadsbestuur een slordige 35 miljoen euro binnen te kunnen slepen voor dit project.
De tegenstanders van dit, inmiddels prestige object, hebben hun mond ook nooit gehouden. Intimidatie van uit de plaatselijk PvdA is dan ook schering en inslag. Een leuk voorbeeld komt uit april 2009 waar volgens PvdA-voorman Frank de Vries, fractievoorzitter van de Stadspartij, Robert Prummel akkoord wilde gaan met de bouw van het Groninger Forum om zitting te kunnen nemen in het nieuwe college van B en W. Dit bleek niet waar te zijn, volgens Robert Prummel, lees hier zijn reactie.
Ook Groningse oud-wethouder Klaas Swaak (PvdA) liet zich niet onbetuigd met het neersabelen van vermeende tegenstanders. Wytze Patijn, die decaan is van de faculteit bouwkunde van de Technische Universiteit Delft, kreeg er goed van langs op Swaak z'n weblog. De reactie van Patijn is hier te lezen. Swaak heeft inmiddels het blog aangepast en een excuus geplaatst (patijn doc).
Dat er een kink in de kabel zou kunnen ontstaan bij de aanpak van de Oostwand, is niet meegenomen in de planning, getuige het bericht van van 23 oktober 2010 waar aangekondigd wordt, dat de sloop voor het Forum al in januari 2011 zou kunnen beginnen.
Ook gedeputeerde William Moorlag (PvdA) bevestigd in november 2010, dat de 35 miljoen van de Provicie Groningen overgemaakt gaat worden. Dit lijkt echter een verkeerde inschatting te zijn, de Groninger staten blijken zeer kritisch te zijn. (zie video)
Desondanks blijft het 'progressief' college van de stad Groningen het vertrouwen houden in de bijdrage. Wethouder Ton Schroor (D'66) gaat er vanuit dat de miljoenen gewoon binnen blijven komen. Dat ook deze wethouder het politieke spelletje van zijn collega's heeft overgenomen, blijkt wel als hij de provinciale staten onder druk probeert te zetten. Immers, de stad Groningen heeft al miljoenen uitgegeven aan aankopen van panden, planning etc.
Groot was de deceptie dan ook, dat de provinciale staten, de verwachte miljoenen niet beschikbaar stelden. Het CDA spreekt zelfs van een 'bodemloze put' en een 'waardeloos plan'. (filmpje)
En zo kan je door blijven gaan over wat inmiddels al een goedkope soapopera is geworden. En dan heb ik het nog niet eens over de plannen voor een tram in de stad Groningen gehad.
En wat heeft de woestijn in de titel dan met dit verhaal te maken zal je vragen. Heel simpel, dit geeft weer, hoe bestuurders van een bijna failliete stad, heel gemakkelijk belastinggelden uitgeven aan prestige objecten die economisch van nul en generlei waarde zijn.
Sterker nog, zou je dit 'progressief bestuur' in de woestijn zetten, dan zijn binnen 2 uur de zandkorrels op!
De kriebels
dinsdag 18 januari 2011
15 miljoen mensen
1988, beelden van een naakte, vastgebonden Jolanda Venema zorgden voor een schok in Nederland. Iedereen sprak er schande van, en er moest een einde komen aan deze schrijnende gevallen. (lees meer)
)
Als ouders van een zoon met ADHD/PDD-NOS hebben wij mogen ervaren hoe de Jeugdzorg in Nederland faalt op het gebied van kinderen die buiten de kaders vallen van 'drukke kinderen'. Onze zoon, bijna 18 jaar, zit geestelijk op het niveau van een 6 a 7 jarig kind.
Aan zijn uiterlijk kan je niet zien dat hij een geestelijke handicap heeft, daardoor werd hij in het verleden vaak benaderd als een jongen van zijn leeftijd. Dit gaf vaak problemen, want hij kon het niveau niet aan en begreep al snel niets meer. Dat leidde tot frustraties bij hem en hij ging regelmatig uit zijn dak.
Het gevolg was, dat Bureau Jeugdzorg hem vier keer in een woonvorm plaatste, waar hij niet thuis hoorde. Ondanks onze smeekbeden dat het zou misgaan. Met het effect dat het elke keer escaleerde. Geweld, bedreigingen noem het maar op.
Het resultaat was, dat een geestelijk gehandicapte jongen, twee jaar lang in een jeugdgevangenis werd opgesloten tussen veroordeelde criminele jongeren.
En wat schets mijn verbazing toen ik vanochtend digitaal mijn krantje las? Anno 2011 gebeuren nog steeds deze barbaarse dingen!
Als ouders van een zoon met ADHD/PDD-NOS hebben wij mogen ervaren hoe de Jeugdzorg in Nederland faalt op het gebied van kinderen die buiten de kaders vallen van 'drukke kinderen'. Onze zoon, bijna 18 jaar, zit geestelijk op het niveau van een 6 a 7 jarig kind.
Aan zijn uiterlijk kan je niet zien dat hij een geestelijke handicap heeft, daardoor werd hij in het verleden vaak benaderd als een jongen van zijn leeftijd. Dit gaf vaak problemen, want hij kon het niveau niet aan en begreep al snel niets meer. Dat leidde tot frustraties bij hem en hij ging regelmatig uit zijn dak.
Het gevolg was, dat Bureau Jeugdzorg hem vier keer in een woonvorm plaatste, waar hij niet thuis hoorde. Ondanks onze smeekbeden dat het zou misgaan. Met het effect dat het elke keer escaleerde. Geweld, bedreigingen noem het maar op.
Het resultaat was, dat een geestelijk gehandicapte jongen, twee jaar lang in een jeugdgevangenis werd opgesloten tussen veroordeelde criminele jongeren.
En wat schets mijn verbazing toen ik vanochtend digitaal mijn krantje las? Anno 2011 gebeuren nog steeds deze barbaarse dingen!
Al drie jaar lang leeft de 18-jarige Brandon vastgebonden aan de muur van zijn kamer. (lees meer)
En als je dan Fluitsma en van Tijn met hun '15 Miljoen Mensen' hoort op de radio, dan ga ik even over mijn nek!
De kriebels
Abonneren op:
Posts (Atom)