Theo en zijn vrouw...

Vandaag is het alweer vijf jaar geleden dat we Theo weggebracht hebben. Theo woonde een eindje verder op met zijn vrouw, een aardige, sociale gozer die voor iedereen klaar stond. Als je het verhaal hoort van zijn dood, dan word je stil...


Theo en zijn vrouw waren van kinds af aan elkaars grote liefdes, altijd samen, op school in de pauzes en na school waren ze bij elkaar. Ze zaten bij ons op de lagere school, en toen werd er al gezegd dat ze voor altijd samen zouden blijven.


Jaren verstreken en op het moment dat ze oud genoeg waren om te trouwen, was Theo oud genoeg om zijn droom klus te gaan doen. Hij droomde er altijd van om, net als zijn vader, kapitein van een baggerschip te worden.


Op een dag vertrok hij naar het midden-oosten om voor drie maanden te gaan werken, zijn liefde bleef alleen achter. Als Theo daar aan het werk was, stuurde zij bijna elke dag een brief. 


Ze wilden zo graag kinderen hebben, maar voor hun zat dit er niet in. Echt gek op de kinderen in de buurt waren ze, altijd waren er wel een paar te vinden bij hun thuis. Door onze kinderen leerden wij het paartje ook goed kennen, en in verloop van tijd werden het echt goede vrienden.


Op een gegeven moment, Theo was weer op karwei, begon zij te veranderen. Kinderen waren niet langer welkom, ze droeg andere kleren, ze was dagenlang weg. Ook de brieven naar haar man bleven uit.


Theo, natuurlijk zwaar ongerust, kwam een week eerder naar huis, en trof haar met zijn broer aan in hun slaapkamer. Je kon zijn hart hier horen breken. Lijkbleek kwam hij hier zijn verhaal vertellen. Hoe goed hij wel niet voor haar geweest was, en dat die nietsnut van zijn broer z'n vertrouwen zo had misbruikt.


Ze gingen uit elkaar, en Theo bleef hier wonen. Het ging steeds slechter met hem, hij werd ontslagen, raakte aan de drank en betaalde zijn rekeningen niet meer. Die lieve, sociale vent, veranderde helemaal en verloor veel vrienden. Wij konden hem, ondanks dat hij heel raar werd, behouden als vriend en probeerden hem weer op het goede pad te krijgen.


Op een middag hoorden wij sirenes van een ambulance. Nu is dat hier niet ongewoon, maar deze keer hadden wij een raar gevoel bij het horen van het hoge geluid. 


's Avonds kwamen er agenten aan de deur, of we Theo goed kenden, en vroegen of ze even naar binnen mochten, ze hadden geen goed nieuws. Hij moet op slag overleden zijn, begon de agent, hij heeft er niets van vernomen.


Rustig hebben wij het verhaal aangehoord, dat Theo voor een zware vrachtwagen was gesprongen en het niet had overleefd. Die vrachtwagen heeft hem opslag verlost van zijn leven, zei de andere agent. Nee, zei ik tegen de agent, het was niet de vrachtwagen die hem heeft gedood, maar zijn gebroken hart.


En toch, ben ik trots dat ik, samen met drie andere vrienden, Theo naar zijn laatste rustplaats heb mogen dragen. Hoe het met zijn ex-vrouw en broer gaat weet ik niet, en wil het ook niet weten.


De kriebels