Het is maar hoe je het bekijkt

Regenachtige dagen kunnen lang duren, zeker als je 8 uur lang met je collega in de auto van de baas mag zitten. 


De maanden november en december van 2006 waren zeer natte maanden. Mijn collega en ik waren in Groningen al een poos aan het werk aan de Rijksweg, vlakbij de Oosterhoogebrug. We waren er al een poos aan het werk, en dan leer je de omwonenden en mensen die er geregeld langs komen wel een beetje kennen.


Zo ook een jonge knaap, die veel met auto's aan het knutselen was. Niet zo'n raar gozertje, halverwege de twintig, iel postuurtje en een klein snorretje. Een pittige rijder was hij wel, maar ach, welke jonge knul is dat niet. En altijd even naar ons zwaaien, wij zwaaiden dan altijd netjes terug.


Het zal de 15 december geweest zijn, zo rond een uur of half 10, de regen viel weer met bakken uit de hemel. Voor ons is het dan onwerkbaar weer, maar als het werk in de uren is aangenomen, moet je op de werkplek blijven. We zaten al aan de koffie en klaagden over de tropische regens die ons op dat moment zo teisterden. Het zicht was erg slecht, en het getik van de regendruppels overstemde het geluid van de radio.


Een luid getoeter deed ons ineens opschrikken. De jonge knul kwam met hoge snelheid aanrijden, toeterde en zwaaide naar ons, en draaide met een rotgang het paadje in naar de garage, waar hij altijd knutselde. Doordat zijn aandacht meer bij ons was, dan bij het verkeer, zag hij een scooter over het hoofd.


Het meisje, dat op de scooter reed, kon hem niet meer ontwijken, en knalde vol op de auto. Door de knal vloog ze door de lucht, viel op de motorkap, en kwam hard met haar knieën op het asfalt tot stilstand. Gillend van de pijn lag ze op het fietspad.


Ik weet niet hoe, maar binnen een paar tellen waren we bij haar, en probeerden haar te helpen. Op dat moment stond die knaap er ook al bij, en ging tegen haar te keer dat ze maar moest uitkijken, en dat hij haar niet had geraakt. Mijn collega liep naar de auto van de jongen en zei, dat het wel degelijk raak was.


Ondertussen ontfermde ik mij over het meisje, en informeerde wat er pijn deed, en als je nog aanspreekbaar was. Haar knie, die deed zo zeer, en ze was zo duizelig. Samen met mijn collega hebben we haar in ons werkbusje gedragen zodat ze in ieder geval droog zat. Ik heb 112 gebeld met het verzoek om politie en een ambulance. Ook belde ik haar ouders, dat wilde ze graag.


Inmiddels was de kwade en vloekende wegpiraat bezig zijn auto te verplaatsen. In de stromende regen duwde hij de auto van het fietspad af, en bleef maar schreeuwen dat hij niet had geraakt en waar wij ons mee bemoeiden.


Het duurde niet lang, of een ambulance begeleid door een politie auto, kwamen aangereden. In een paar woorden legde ik aan de diender die aankwam rennen uit, wat er gebeurd was. Het ambulancepersoneel gingen naar onze bus, om het meisje te onderzoeken. Haar knie had inmiddels de vorm van een ballon aangenomen en er werd besloten haar naar het UMCG te brengen.
De andere agent nam ons even apart, noteerde onze gegevens en wat we gezien hadden. 


Onze held had zich snel uit de sokken gemaakt en had zich op het dak van de garage verstopt. De andere bromsnor had dit in de gaten en hielp hem hardhandig naar beneden. De knul was inmiddels helemaal wild geworden, spuugde, schopte en schold op alles wat hij maar zag. Met een ferme duw werd hij in de politieauto gewerkt, en naar het bureau afgevoerd.


Haar ouders kwamen er net aan, toen de ambulance weg reed. Snel vertelden we dat ze achter de ambulance aan moesten gaan.


De volgende dag kwam de moeder van het meisje bij ons praten, met een reusachtige slagroomtaart en 2 bossen bloemen. Ze vertelde dat de knie van haar dochter gelukkig alleen maar gekneusd was. Ook had ze van de politie te horen gekregen dat de knul geen rijbewijs had, en nog voor enkele duizenden euro's aan boetes open staan had. Hij kon tot oud en nieuw mooi in een cel zitten brommen.


Er zijn mensen die dit als verraad van ons zien, wij zagen dit anders. Het zal je eigen kind maar zijn dat daar in de regen, op het asfalt ligt te schreeuwen van de pijn. Dit was voor ons de maatstaf, en de dankbaarheid van haar ouders, deed gewoon de rest.


De kriebels