Na 5 uur bestaan er geen spoedgevallen

Zonen, daar hebben wij geen geluk mee gehad. Onze eerste zoon werd geboren met ADHD, PDD-NOS en een zuurstofgebrek, de tweede stierf bij de bevalling. 


Bijna vier jaar geleden werd hij in een jeugdgevangenis gestopt, eerst in Nijmegen, later in Almelo. Hij was toen 13 jaar oud, maar geestelijk een kind van 4-5 jaar oud. Passende opvang voor dit soort kinderen heeft de jeugdzorg niet, en wil dit soort kinderen ook liever niet kennen.


Ik was eerst van plan een betoog over een jeugdzorg in Nederland te gaan schrijven, een jeugdzorg dat keer op keer faalt. Ik ga dat niet doen, misschien later, als hij 18 jaar is. Dan is hij meerderjarig, en kan dit log instituut, wat gedomineerd wordt door getenwollensokkenidealisten, geldslurpende managers, ons geen santies meer opleggen.


Hier volgt een relaas van de laatste week, voordat onze zoon werd 'opgenomen'. Ongenuanceerd, openhartig en ja, ook zeer emotioneel zal ik de gebeurtenissen te schetsen, hoe een geestelijk gehandicapte lieverd, veranderde in een zielig hoopje mens.


Onze zoon is van een leeftijd, waarvan er maar weinig leeftijdgenoten hier bij ons in de buurt zijn. Er was een jongen die een jaar jonger was dan hem, en waar hij veel mee probeerde op te trekken. Deze jongen, groot voor zijn leeftijd, had snel geschoten dat hij deze gehandicapte jongen mooi voor zijn, tot op het sadistische toe, spelletjes kon misbruiken.


Van de ene dag op de andere dag zagen wij onze zoon veranderen, hij werd bozer, agressiever, opstandiger. Ook kwamen er steeds meer klachten bij ons binnen. Ineens werd er veel vernield in onze buurt, en onze zoon had dat gedaan. Volgens die jongen dan, wat later bleek, die vernielde dingen, en ging dan aan de eigenaren vertellen dat onze zoon het had gedaan.


Verbaal niet in staat om zich hier tegen te verzetten, sloot hij iedereen uit, begon dingen op zijn slaapkamer te vernielen, begon mijn vrouw aan te vallen, dingen waaruit wij op maakten dat er iets goed mis was.


Inmiddels kregen wij geruchten te horen dat onze zoon door die andere jongen gedwongen werd dingen te doen, die niet wilde. Dit leverde hem steevast een pak slaag op. Maar het tegen ons zeggen durfde hij niet. Hij reageerde zijn pijn op ons af. 


De jeugdzorg informeren hielp niet, het enige wat die deed was iemand sturen die koffie kwam drinken, en 'ja, ja, wat erg' zeggen. Concrete stappen om hem te helpen kwamen er niet.


Tot op een avond de bom hier barstte! Mijn zoon kwam onder het bloed thuis, kleren kapot, helemaal over zijn toeren, schreeuwen en tieren, hij ging die gast doodmaken. Onze zoon pakte een mes uit de keuken, en vloog naar buiten. Ik ben er snel achteraan gegaan, en kom hem op het speelveldje voor die knaap zijn huis overmeesteren. Mijn vrouw belde de wijkagent, voor hulp, en om aangifte te doen.


Met veel pijn en moeite kon ik mijn zoon naar huis krijgen, nam hem mee naar de douche, en waste hem en verzorgde zijn wonden. Mijn vrouw, inmiddels ook thuis, vertelde dat de wijkagent het niet nodig vond om op te treden, en dat de vader van die klootzak haar ook nog even had laten weten dat zijn zoon die mongool ook wel dood had mogen trappen.


Het was inmiddels na vijven geworden, en ik vond dat de politie hier wel degelijk wat te doen had. Na een emotioneel gesprek met de meldkamer, kwamen 2 agenten aangifte opnemen. Net zoals wij, waren deze agent van mening dat ook de GGZ hier wat te doen had. Via de meldkamer kwam het bericht dat het nummer van GGZ voor spoedgevallen niet mocht worden vrijgegeven, en de GGZ geen noodzaak zag om langs te komen.


De agenten gingen na een kop koffie weer verder, toen mijn zuster samen met haar vriend arriveerde. Ze werken allebei ook bij de politie. Na het verhaal aangehoord te hebben, ging de vriend achter het nummer van de GGZ aan. Onze zoon was inmiddels niet meer te hanteren en brak zijn slaapkamer af. Deuren werden ingeschopt, speelgoed sneuvelde, het werd er niet fijner op hier thuis.


Na een half uur, en 6 telefoontjes verder, had hij de dame in kwestie bereikt. Deze kon hem haar fijn uitleggen dat dit toch echt geen spoedgeval was, maar ze kon wel een afspraak regelen bij een psychiater. Uit wanhoop hebben wij dat aanbod aangenomen.


De volgende dag kregen wij een zwaar beledigde wijkagent aan de deur, hoe wij het in ons hoofd hadden gehaald om aangifte te doen. Ook was deze faalagent van mening dat wij het best onderling hadden kunnen oplossen. Met verbazing hebben wij zijn reprimande aangehoord, en hem verzocht ons huis te verlaten.


Enkele maanden later kwam ik terug van mijn vader, die tegen zijn einde aanliep. Hij was af, en wilde niet verder leven. Het in leven blijven met zoveel pijn frustreerde hem dusdanig, dat hij het aan zijn omgeving uitliet. Met een rot gevoel in mijn lijf ging ik naar huis. 


Bij mijn huis aangekomen, zag ik die etter die mijn zoon zo afgetuigd had. Met een smerige grijns op zijn gezicht stak hij een middelvinger op en riep: 'He lul, wat wil je nu doen? '. Met het bebloede gezicht van m'n jongen voor mijn ogen, knapten alle stoppen bij mij. 


Ik liep naar hem toe, en zei met een ijzige, rustige stem, dat als ik hem nog eenmaal betrapte met het vernielen van mijn schutting of mijn auto, ze hem terug zouden vinden in de lokale veenplas met zijn hoofd naar beneden.


Binnen een kwartier na mijn uitspraak, stond de plaatselijke faler van een wijkagent al aan de deur. Na zijn gehuil te hebben aangehoord, stelde ik hem voor, om mij dan maar mee te nemen wegens bedreiging.


Dit ging hij niet doen, want hij liet het bij een waarschuwing. Met een opmerking dat de daders het hier beter hebben dan de slachtoffers, knalde ik de deur dicht.


Onze zoon zit inmiddels bij een instelling die weten hoe ze met hem om moeten gaan. Dat dit meer dan 13 jaar heeft moeten duren, vind ik een schande. In een land, waar we pochen over alles, maar waar geestelijk gehandicapten, die buiten de regeltjes vallen, niet geholpen kunnen worden, maar daders van zinloos geweld van allerlei kanten wel.


De kriebels