Och, zoals waarschijnlijk iedereen, heb ik iets met bepaalde liedjes. Meestal zijn het herinneringen, soms liggen ze gewoon lekker in't gehoor. Als ik een zwak moment heb, wordt deze knul weer erg sentimenteel.
Toen vanochtend 'The Diary' van Neil Sedaka weer eens uit de boxen knalde, begon ik weer te zwijmelen over een liefde, die onvermakelijk voor mij aan dit liedje verbonden is...
Ik had al een poosje op haar staan te wachten en had de moed al opgegeven dat ze nog zou komen. Teleurgesteld slenterde ik terug naar mijn auto. Tot ik ineens een vrouwenstem hoorde, die mijn naam riep.
Stoer kwam ze op af mij aflopen, mooie lange blonde krullen dansten op haar schouders, haar heupen wiegelden verleidelijk, haar mooie lippen vormen een perfecte glimlach. De mooiste vrouw die ik ooit had gezien, het diefje van mijn hart, omarmde mij en zoende me, en zei met de zachtste woorden die ik ooit had gehoord, 'hallo babe'.
Zenuwachtig als een kwajongen die voor't eerst op schoolreis gaat, stond ik tegenover haar en stotterde van hoe goed ze eruit zag, en eigenlijk nog mooier was dan ik haar in mijn gedachten had. Gekke vent, zei ze lachend en nam mijn hand in de hare. Kom, we gaan naar mijn huis.
Onderweg naar haar woning liepen we hand in hand, af en toe zoentjes stelen, en erg verliefd te wezen. Het heerlijke zomeravond zonnetje straalde vrolijk op dit prille, zwaar verliefd stelletje dat door de Haagse stad liep.
Met een knal kwam ik weer terug in de huidige tijd, een lege babyfles landde tegen mijn hoofd. Een grote grijns vanuit de box verraadde de kleine dader al. Hoog gillend en druk bewegend stond mijn jongste dochter daar, er op wachtend dat ik haar een nieuwe fles en een schone luier zou geven.
Ik zette de kleine boef terug in de box, en pakte nog maar een kop koffie en een stroopwafel. En langzaam ebden de laatste zinnen van het liedje weg: say I'm the boy that you care for, the boy who's in your diary.
De kriebels.
