Wat heb je nu weer te zeuren ouwe? Dat klonk zondagavond hier in huis. Mijn elfjarige dochter was net weer thuis van de kermis, en had schijnbaar veel plezier gehad.
De vierde dinsdag van september is hier altijd een grote jaarmarkt. De activiteiten beginnen als de vrijdag van te voren, en het hele dorp leeft er naar toe. Vooral zaterdag is een van de mooiste dagen, dan gaat de Rodermarktparade van start. Deze optocht vindt twee maal plaats, 's middags en 's avonds, en is echt een hele mooie happening. Er doen scholen, buurt- en sportverenigingen en muziekkorpsen aan mee en maken er een prachtig spektakel van.
Bij de tweede rondgang liep m'n elfjarige mee bij de colour guards, de vroegere majorettes. Een colour guard zijn is haar lust en leven, dus ze was ook apetrots dat ze voorop lopen mocht. En wij natuurlijk ook, immers als iets iemand zo uitblinkt in haar passie, dat juich je als ouder alleen maar toe.
Mooi opgemaakt, keurig in het tenue en trots als een pauw liep ze dan ook voor ons langs. En als een echte trotse vader maak je dan ook foto's van je kleine meid. Nou, dat werd door haar met gegrom ontvangen, 'rot je even op ouwe' kreeg ik te horen.
Na de optocht thuis gekomen van haar optreden, vertelde ze enthousiast hoe mooi het was geweest, en dat ze met een vriendinnetje had afgesproken om zondagmiddag naar de kermis te gaan. Wij fronsten eens met onze wenkbrauwen, anders vond ze de kermis maar saai en niets aan.
Maar goed, ze mocht die middag met haar vriendinnetje naar de kermis. Ook dit had weer de nodige voeten in de aarde, mijn vrouw had de grootste moeite haar bij de make-up spulletjes weg te houden. Wat natuurlijk tot de nodige woordenwisselingen leidde. Als ervaren vader ben je dan wijs genoeg om je er niet mee te gaan bemoeien. Immer de ervaring heeft uitgewezen dat dan alles jou schuld is.
Tegen zessen kwam ze weer thuis, breed grijnzend en hartstikke vrolijk. Ik kon het toch niet laten om te vragen of ze het leuk had gehad en de jongens een beetje met rust had gelaten. Nou dat heb ik geweten.
Mijn vrouw en ik keken elkaar aan, en met een diepe zucht zei ik: 'Ook kleine meisjes worden groot'.
De kriebels
