Het laatste spuitje!

Normaal laat ik politiek en mijn persoonlijke overtuiging niet snel doorschemeren in mijn kriebels. Vandaag maak ik een eenmalige uitzondering. Het is niet de bedoeling een discussie te starten over de pro's en de contra's van mijn overtuiging. In dit geval pleit ik voor het beëindigen van levens door de staat.


Rond een uur of half twaalf hoorden mijn collega en ik het geluid van gierende banden. We hoorden gelijk dat dit niet goed was, immers als je al lang bij de weg werkt, ontwikkel je een soort instinct of gevoel, dat je scherp houd. Met een noodgang scheurde een auto over de weg, slingerend van de ene naar de andere rijbaan. De automobilist had grote moeite om het tot een dodelijk projectiel veranderde voertuig onder controle te houden.


In een flits zagen wij het moordwapen op ons af stormen en maakten dat we weg kwamen en een veilig onderkomen hadden bereikt. Op dat moment kwam er een grote groep scholieren op het fietspad, dat gelijk lag aan de weg, aanfietsen. Met schreeuwen en handgebaren probeerden wij de fietsers te waarschuwen voor het onheil dat ons naderde.


Met een noodgang maakte de auto een slip, tolde over de straat, en gleed recht op de kinderen af. Verstijfd bleef de groep staan en zag het moordwapen aankomen glijden. Met een luide knal vloog de auto tegen ons busje aan, draaide drie keer rond, en bleef vlak bij de gillende fietsers stilstaan. Zwaar geschrokken renden mijn collega en ik naar de auto, trokken de deur open, en kregen de schrik van ons leven.


Achter het stuur zat een man van een jaar of vijftig, stomdronken, luid vloekend, met nog een halfvolle jeneverfles in zijn hand. Met een vlotte beweging trokken wij de dronken en protesterende zuiplap uit de rokende auto, en gooiden hem 10 meter verderop tegen een boom. Daar zakte hij door zijn benen, en zette de fles aan zijn mond.


De groep scholieren was inmiddels van het fietspad afgegaan en stond druk te kakelen toen de politie arriveerde. Een beer van een diender liep naar de auto, keek naar binnen, en toen om zich heen. Met een handbeweging maakten wij duidelijk waar die chauffeur was. Toen de agent bij hem aan kwam, had meneer de fles jenever al leeggedronken, en lag te slapen op het gras.


Kort en bondig vertelden wij de andere agent wat we gezien hadden. Hij liep naar zijn collega, zei iets tegen hem, en probeerde de dronkaard wakker te maken. Het was goed te zien dat dit moeizaam ging. Inmiddels was er ook een ambulance aangekomen, waar de agenten die man in gooiden.


Dat dit alles een grote impact op ons, en vooral op de kinderen die daar fietsten, gemaakt heeft behoeft natuurlijk geen verklaring. Ik ben er ook een paar dagen goed ziek van geweest. 


Een paar dagen later moesten we op het politiebureau verschijnen om de getuigeverklaringen te onderschrijven. We werden op de hoogte gebracht van het sporen onderzoek. Daaruit bleek hoeveel geluk de kinderen hadden gehad dat mijn collega onze werkbus erg scheef had geparkeerd. 


Ook kregen we te horen dat deze meneer allang geen rijbewijs meer bezat, wegens dronken rijden, en de auto van zijn ex vrouw had gestolen.


Dit soort asociale, notoire veelplegers, die de levens van anderen zo op het spel zetten, verdienen in mijn ogen een laatste spuitje.


De kriebels