Verloren onschuld

Een onschuldig berichtje in de krant, 'meisje van 19, dood gevonden in bos. De politie gaat niet uit van een misdrijf'. 


Zo af en toe lees je ze nog, mensen die in wanhoop of met geestelijke problemen weglopen, en later overleden terug gevonden worden. Zo ook in dit geval, het krantenbericht vermeldde dat het meisje na een ruzie in overspannen toestand thuis was weggelopen. De vermoedelijke doodsoorzaak was zelfdoding. Je leest het, en denkt zonde, 19 jaar, en nog een heel leven voor zich.


Dit deed mij denken aan een meisje waar ik in de 1e klas, van de toen nog lagere school, tot over mijn oren verliefd op was, en zij op mij. We deden alles samen, naar school lopen, spelen in bosje vlakbij ons huis, noem het maar op, zo wat kleuters van bijna 7 jaar doen.


Op een ochtend vlak voor de zomervakantie was ze weg, zo in eens! Het huis waar in ze woonde stond leeg! Ontroostbaar als een kind maar kon zijn zat ik in de klas, totdat de juf het niet meer kon aanzien en mij naar huis toe stuurde. Daar hoorde ik van mijn moeder dat ze moesten verhuizen, maar waarheen en waarom wist ze niet.


Die vakantie heb ik weinig gedaan, veel thuis, veel huilen. Af en toe met mijn vader mee in de vrachtwagen van Grolsch, bier bezorgen. Of naar mijn grootouders, op de boerderij helpen. 


Jaren later, las ik in de krant dat een meisje hier in buurt in het bos zelfmoord had gepleegd. Een paar dagen later zag ik een kleine rouw advertentie staan, het bleek van een oom en tante te zijn, die hun nichtje vreselijk gingen missen. Normaal lees ik er over heen en doet het mij weinig. Totdat ik de naam las die er in stond. Het was mijn eerste jeugdliefde, vol ongeloof las ik het bericht nogmaals.


Een paar dagen later ben ik op mijn brommer gestapt en heb haar oom en tante bezocht. Daar kreeg ik te horen hoe haar leven was verlopen, waarom zij indertijd verhuisd was. Ook hebben we foto's bekeken, er waren zelfs nog foto's bij waar we met z'n tweetjes op stonden. Eentje heb ik meegekregen, waar we samen op de grote steen zitten, en bezit deze foto nog steeds.


Zo zie je maar, wat er achter een klein berichtje in de krant kan steken. Het leed voor de nabestaanden en kennissen. 


Ivette, ik hoop dat ik enigzins wat schade heb kunnen inhalen, en blijf op je wachten bij de grote steen!


De kriebels