Eens in de zoveel tijd heb ik nieuwe spijkerbroeken voor mijn werk nodig, je weet wel, van die redelijk goedkope broeken. Sinds jaar en dag heb ik de zelfde broek maat, dus dat is nooit een probleem. Dan is het een kwestie van naar de broekenboer, en een stapeltje kopen.
In het verleden was dat anders, mijn vrouw eiste dat ze mee moest. Welke argumenten ik ook aanvoerde, ze wou erbij zijn, kijken als ze wel goed pasten, mij wel staan, je kent het wel. Nu is het zo, dat ik binnen 10 minuten weer op straat sta, maar als mijn madammeke er bij is, dit wel een half uur duurde.
Op een gegeven moment zag ik zo'n reclame van een man die met zijn vrouw laarzen ging kopen, en zich als een vrouw ging gedragen. Die laarzen waren niet groen genoeg, anderen hadden geen mooi profiel, het paar uit de eerste winkel was toch wel het mooist. Ik kon een sarcastisch lachje niet onderdrukken en dacht, daar moet wat mee te doen zijn.
Nou, die gelegenheid deed zich snel voor, mijn vrouw liep alweer een paar dagen aan te geven dat ik nieuwe broeken moest hebben. Dus wij naar de jeansshop, ik loop direct naar de stapel die ik altijd heb, en wil naar de kassa lopen. Maar oh wee, mijn vrouw wil weten hoe die broek mij staat! Ondanks mijn smeekbedes, vloeken, en alles wat je probeert om daar onder te komen, ik moest de broek passen.
Het was zo rond 5 uur, en de winkel was aardig vol, en natuurlijk, pashokjes bezet met dames die broeken pasten die 2 maatjes te klein waren. Toen ik eindelijk aan de beurt was, flitste die reclame van de laarzen weer door mijn hoofd. Met een grijns van oor tot oor trok ik de spijkerbroek aan, deed parmantig het gordijntje open, er vroeg enigszins luid: "Nou hoe staat ie?" Ik bleef de boze blik van mijn vrouw ontwijken en merkte op dat hij mijn mooie kont wel breed maakte. Zij vond het best wel meevallen zei ze. Waarop ik wat luider antwoordde, zie je wel, ik heb een dikke kont!!! Het spreekt voor zich dat het tafereel de nodige aandacht begon te krijgen in de winkel. Steeds meer mensen begonnen mijn vrouw aan te kijken en te gniffelen. dit uiteraard tot mijn genoegen, echter niet tot die van mijn partner. Met een luide stem riep ze dat ik de broek maar moest uittrekken, dan konden we afrekenen en naar huis gaan.
Met een gezicht van 14 dagen onweer rekende ze het stapeltje broeken af en liep naar de auto, zonder mij een blik waardig te gunnen. De rit naar huis was het ijzig stil in de auto. Thuis aangekomen, bleef ze mij boos aankijken, en na een paar minuten barste het onweer los! Ik ga nooit weer met je mee broeken kopen, en hoe haal je het in je hoofd mij zo voor gek te zetten in een volle winkel!
In mijn hoofd dacht ik: "YES!!!" Sindsdien haal ik mijn broeken zelf, en ben zo klaar. En als de verkoper, die er toen ook bij was, werkt als ik kom afrekenen, lachen we begrijpend naar elkaar.
Nu begrijp ik ook, waarom in België commercials, boodschappen van algemeen nut worden genoemd.
De kriebels.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten