Een beer van een vent!

Six foot six he stood on the ground, he weighted 235 pounds. But I saw that giant of a man brought down to his knees by love. De eerste 2 zinnen uit 'A Thing Called Love' van Johnny Cash. Ik hoorde dit liedje vanmiddag weer, en het bezorgde mij weer het kippevel wat ik altijd bij dit nummer krijg.

Het zal een jaar of tien geleden zijn, toen een man bij ons aan het werk kwam. Een grote beer van een vent, bijna twee meter, 38 jaar, een geinig ringbaardje, zwaar Amsterdams accent en een perfect gevoel voor humor. Hans heette deze gigant, en was een openbaring als collega. Eindelijk weer eens iemand die van aanpakken wist.

Maar er was ook iets ongrijpbaars aan deze toffe gozer, iets wat je niet kan omschrijven, maar wel voelen. En gesloten, hij was soms zo gesloten en afwezig. Maar goed, hij werkte als een buffel, en och, iedereen heeft wel iets raars. 

Nieuwsgierig als ik ben, probeer je toch wat over hem te weten te komen, wat had hij voor dit werk gedaan, waar hij vandaan kwam enzovoort, je kent het wel. Hier over wilde hij echter niet veel kwijt, ja, hij had op een ambulance gewerkt, en had een gezinnetje.

Een aantal weken later, op een heerlijke zomerdag, waren we in de binnenstad van Groningen aan het werk, wat putten plaatsen, hier en daar wat tegelwerk doen. Het was dan ook gezellig druk, veel mensen op de been maar ook veel verkeer. Dus het was weer eens goed uitkijken geblazen, het ongeluk zit in een klein hoekje, en komt altijd onverwacht. 

Ook nu kwam het onverwacht..... een kind wat ineens de drukke weg oversteekt, een automobilist die juist dan net niet zijn aandacht bij het verkeer heeft. Met een luide gil de moeder van het kind, en gierende remmen van de auto, werd mijn aandacht getrokken. Toen ik op keek, zag ik Hans daar voor de auto staan, lijkbleek en het kind in zijn reusachtige armen.

Toen Hans het kind aan de huilende moeder had gegeven, kwam hij terug en ging zitten. Zijn glazige ogen werden vochtig, en met een diepe zucht begon hij te vertellen. De laatste ambulance rit die hij had gedaan, was de zwaarste van zijn leven geweest. Met tranen in zijn ogen vertelde hij het relaas. Het was zijn buurjochie van 5 geweest die door een lijnbus was geschept, en hij was zo kapot, zo kapot, vertelde hij verder, er was haast niets meer aan te redden. Albert zei hij, weet je hoe erg het is, als je door de bocht heen rijd, en het bloed stoomt tot voor in de ambulance?

En elke keer als ik die zinnen hoor van dat liedje, denk ik aan Hans, die beer van een vent, die als een zielig hoopje mens daar in de zandbaan zit.

Het hoeft geen betoog om te weten dat ik diep respect voor deze mensen die dag en nacht zich inzetten voor anderen. Ik buig diep voor jullie!