Het leven gaat door....

Machteloos, woedend, vol ongeloof was ik. Waarom? Waarom schreeuwde ik het uit! Een verpleegster nam mij mee naar een kamertje, en probeerde me te kalmeren. 'Wilt u koffie?' vroeg ze, en liep weg, zonde op mijn antwoord te wachten...


20 minuten eerder was mijn vrouw met spoed de verloskamer in gereden. Ze was zwanger van ons 4e kindje, en het leek niet goed. De ademhaling van het kindje werd minder, het hartje ging langzamer slaan, het bewoog nog amper. We schrokken hier erg van, het was zo heerlijk levenslustig geweest, altijd aanwezig.


Mensen in groen waren nerveus en druk bezig in de operatiezaal, mijn vrouw was al onder narcose. Vanuit een ruimte naast de operatiezaal zag ik haar liggen, haar mooie ogen gesloten, en een grote slang in haar mond. Een broeder kwam binnen met 2 bekertjes sterke koffie en mompelde iets over dat ik het nodig zou hebben, en verdween weer snel. Yeah right, ik stond al strak van de adrenaline, voelde gewoon dat er iets mis was, goed mis was. 


Niet lang daarna zag ik dat het team begonnen was het jongetje te halen. We wisten dat het een zoontje werd, dat hadden al van tevoren gevraagd, zodat ik de kinderkamer kon inrichten. Licht blauw was het behang geworden, met mooie auto's er op. De wieg was ook hemelsblauw, al met al, het was een stoere jongenskamer geworden. En hij zou Floris Benjamin gaan heten. Alles was klaar voor een warm welkom.


Stijf van de zenuwen en de adrenaline zag ik hoe ons kindje eruit kwam, eenmaal bewoog hij, en zakte toen weg. Als door een waas en in slow motion zag ik het gebeuren. Een verpleegster trok het gordijn voor het raam waar ik stond dicht, op de achtergrond zag ik nog hoe ze aan het reanimeren waren.


Ze kwam terug met de koffie, en vertelde dat het kind was overleden. Of ik het mijn vrouw kon vertellen, wilde ik iets tegen de zenuwen, ik hoorde het aan vanuit een verte. Er komt ineens zoveel op je af, je kan het amper bevatten, voor je gevoel moet je heel veel regelen. Gelukkig wist de verpleegster dat het ziekenhuis veel voor ons kon regelen, zodat ik mijn aandacht op mijn vrouw en de andere kinderen kon richten.


Het zwaarste moest nog komen... Hoe vertel je een moeder dat haar kind is overleden? Iets wat ze negen maanden bij zich gedragen heeft, in zich voelde bewegen? 


Met lood in m'n schoenen heb ik het gedaan, haar verteld dat Floris niet meer bij ons zou zijn, enkel nog in onze harten en gedachten. 


Het was de dag dat mijn wereld instortte.


Onze gevoelens over het gebeuren staan hier.