zaterdag 25 september 2010

Een gebroken hart...

'Waar is Floris,?' vroeg ze aan mij. Ik hoor hem niet, vervolgde ze slaapdronken. Met het levenloze kereltje in mijn armen, liep ik naar haar toe, en vertelde mijn vrouw dat hij overleden was.


De gil die ze slaakte, deed mijn hart breken en mij bijna door m'n knieĆ«n gaan van verdriet. Langzaam gaf ik het kereltje, nog bont en blauw van de reanimatiepogingen, aan haar. Zachtjes nam ze het ventje en drukte het zachtjes tegen haar borst.


Met het verdriet van een moeder, dat net haar kind heeft verloren, ons kind, liep ik naar de gang, om onze andere kinderen op te halen. Het was aan mijn gezicht af te lezen, dat ik ze geen goed zou gaan vertellen. Kort en bondig heb ik ze verteld, was er was gebeurd, en dat hun broertje er niet meer was.


Hand in hand zijn we huilend weer de kamer ingelopen. De kinderen vielen hun moeder om de hals, zo goed als het ging. We hebben enkele minuten zo gelegen en vreselijk met elkaar gejankt.


Kan ik binnenkomen? vroeg een zachte stem. Het was een verpleegster, ze kwam onze knul ophalen. We gaan hem even mooi maken zei ze, dan kan hij in een wiegje bij u op de kamer blijven. Samen met de verpleegster heb ik zijn kleertjes uit de tas gehaald. 


Een uurtje later kwam ze terug, het kereltje lag mooi in een wiegje. Er ligt een koelelement onder, legde ze uit, dan kan hij hier bij u op de kamer blijven. Ze zette het wiegje naast het bed waar mijn vrouw in lag. Mijn andere zoon kwam aanlopen met een knuffelige teddybeer die hij al jaren bezat, deze is voor Floris zei hij, en heel voorzichtig en zachtjes legde hij hem naast zijn broertje neer.


Na acht jaar staat mij dit nog op mijn netvlies gebrand, en het zal altijd daar blijven staan. Jarenlang heb ik hier niet over kunnen praten, heeft het aan mijn hart gevreten, mij langzaam doen verteren van verdriet. Niet alleen mijn verdriet, maar vooral dat van mijn vrouw. 


In de "macho" cultuur waar ik in werk, praat je niet over zoiets, en je begint er zelf ook niet over. Sinds ik ben gaan bloggen, lopen deze gevoelens zo vanuit mijn vingers het web op.


Gerelateerde blogs kan je hier en hier vinden.


De kriebels