vrijdag 31 december 2010
maandag 25 oktober 2010
Van je vader moet je het maar hebben!
Zoals het iedere jongen van een jaar of zestien betaamt, was ik ook een echte Casanova. Boordevol testosteron en als een kater achter alles aanlopen wat vrouwelijk was.
Vooral de vakantiekampen vlak bij ons in de bossen waren ideale jachtgronden voor deze zwerfkat. Dat het vaak meiden uit het westen betrof was alleen maar een positieve stimulans, zeker als je het door mijn ogen bekeek. Deze dames waren iets minder preuts voor mijn gevoel, dan de lokale dorpsschoonheden.
En natuurlijk was het voor de dames ook een leuke afwisseling van het saaie vakantiekamp leven.
Ook mijn slaapkamertje was aangepast voor vrouwelijk bezoek, een sfeervol lampje, kaarsjes en natuurlijk romantische muziek op voorraad. En ja, ook de rubbers en de handdoeken ontbraken niet. Menig tedere momenten zijn dan ook hier de geschiedenis in gegaan.
Schijnbaar had ik het geluk, redelijk populair te zijn bij de dames, dus het begon aardig druk te worden op het slaapkamertje. Bijna iedere avond lukte het wel mijn liefdeskrotje aan een een meisje te showen. Het gegiechel, de geluiden van de liefde en de romantische muziek waren dan ook niet van de lucht.
Ja, ik had het goed voor elkaar, tenminste, dat dacht ik. Echter, mijn moeder begon zich steeds meer er aan te ergeren. Als een guste teenager heb je dat niet zo snel in de gaten, maar mijn vader kreeg het natuurlijk mee.
Tijdens het avondeten, explodeerde de bom. Mijn ouwe heer kon het niet laten aan mijn moeder te vragen, waarom ze steeds bozer ging kijken. 'Dat jong' begon ze, 'die maakt van ons huis een hoerenkeet, elke avond heeft hij er wel een op zijn kamer!'
Enigszins verbaasd keken mijn vader en ik elkaar aan en moesten lachen. Ze sprong van haar stoel en marcheerde boos de kamer uit. Met een knal smeet ze de deur dicht en ging mokkend naar boven.
Schuchter zei ik sorry tegen mijn vader en mompelde iets van dat ik beter zou op gaan letten wat ik ging doen. Maar wat mijn vader, met een grijns van oor tot oor tegen mij zei zal ik nooit vergeten.
Heel droog en met een glimlach op z'n gezicht vroeg hij: 'Zeg, als je nog eens een meisje overhebt, denk je dan ook eens aan mij?'
De kriebels
Vooral de vakantiekampen vlak bij ons in de bossen waren ideale jachtgronden voor deze zwerfkat. Dat het vaak meiden uit het westen betrof was alleen maar een positieve stimulans, zeker als je het door mijn ogen bekeek. Deze dames waren iets minder preuts voor mijn gevoel, dan de lokale dorpsschoonheden.
En natuurlijk was het voor de dames ook een leuke afwisseling van het saaie vakantiekamp leven.
Ook mijn slaapkamertje was aangepast voor vrouwelijk bezoek, een sfeervol lampje, kaarsjes en natuurlijk romantische muziek op voorraad. En ja, ook de rubbers en de handdoeken ontbraken niet. Menig tedere momenten zijn dan ook hier de geschiedenis in gegaan.
Schijnbaar had ik het geluk, redelijk populair te zijn bij de dames, dus het begon aardig druk te worden op het slaapkamertje. Bijna iedere avond lukte het wel mijn liefdeskrotje aan een een meisje te showen. Het gegiechel, de geluiden van de liefde en de romantische muziek waren dan ook niet van de lucht.
Ja, ik had het goed voor elkaar, tenminste, dat dacht ik. Echter, mijn moeder begon zich steeds meer er aan te ergeren. Als een guste teenager heb je dat niet zo snel in de gaten, maar mijn vader kreeg het natuurlijk mee.
Tijdens het avondeten, explodeerde de bom. Mijn ouwe heer kon het niet laten aan mijn moeder te vragen, waarom ze steeds bozer ging kijken. 'Dat jong' begon ze, 'die maakt van ons huis een hoerenkeet, elke avond heeft hij er wel een op zijn kamer!'
Enigszins verbaasd keken mijn vader en ik elkaar aan en moesten lachen. Ze sprong van haar stoel en marcheerde boos de kamer uit. Met een knal smeet ze de deur dicht en ging mokkend naar boven.
Schuchter zei ik sorry tegen mijn vader en mompelde iets van dat ik beter zou op gaan letten wat ik ging doen. Maar wat mijn vader, met een grijns van oor tot oor tegen mij zei zal ik nooit vergeten.
Heel droog en met een glimlach op z'n gezicht vroeg hij: 'Zeg, als je nog eens een meisje overhebt, denk je dan ook eens aan mij?'
De kriebels
zondag 24 oktober 2010
Wat een stommeling.
Ik heb al mijn tranen verhuild schat,
het was mijn schuld.
Mijn hart kan je niet vergeten,
hij fluistert je naam.
Probeer mij alsjeblieft te vergeven,
ik weet dat ik de stommeling was.
Alleen met mijn verdriet,
zie ik nu in hoe erg ik je nodig ben,
kom alsjeblieft naar mij terug.
Probeer mij alsjeblieft te vergeven,
het was mijn schuld.
Mijn hart kan je niet vergeten,
hij fluistert je naam.
Probeer mij alsjeblieft te vergeven,
ik weet dat ik de stommeling was.
Alleen met mijn verdriet,
zie ik nu in hoe erg ik je nodig ben,
kom alsjeblieft naar mij terug.
Probeer mij alsjeblieft te vergeven,
ik weet dat ik de stommeling was.
Dromen, die in duigen zijn gevallen,
en een gebroken hart.
Herinneringen aan jou mijn liefste,
sinds wij uit elkaar zijn.
Dat is alles nog wat ik van je heb.
Dus geef deze stommeling nog een keer een kans.
Ik vertel je mijn verhaal hier,
zodat je kan zien,
hoe erg ik je nodig ben,
dus kom terug bij mij.
Onze dromen kunnen nog uitkomen lieverd,
als terugkeert naar deze stommeling.
De kriebels
zaterdag 23 oktober 2010
Het water staat tot aan mijn lippen.
Oh lieverd, je gedrag zorgt ervoor, dat ik verdrink.
En dan ga je huilen als mijn doorweekt lijf wordt gevonden.
Oh lieverd, het water speelt met mijn tenen.
Zeg alsjeblieft iets, iets lief voor dat ik ga.
Oh ik hou zo van jou,
en het water komt al tot mijn knieën.
Als ik niet verdrink mijn liefste,
ben ik bang dat ik ga bevriezen.
Oh lieverd, het water komt al tot mijn armen.
Als je echt van mij houd,
dan laat je mij mezelf geen pijn doen.
Oh ik heb je nodig,
en het water staat al tot aan mijn lippen.
Zeg dat je van mij houd,
voordat deze man voorgoed gaat verdwijnen.
Oh lieverd zeg dat je van mij houden doet,
want ik ga dieper in het water....
De kriebels
En dan ga je huilen als mijn doorweekt lijf wordt gevonden.
Oh lieverd, het water speelt met mijn tenen.
Zeg alsjeblieft iets, iets lief voor dat ik ga.
Oh ik hou zo van jou,
en het water komt al tot mijn knieën.
Als ik niet verdrink mijn liefste,
ben ik bang dat ik ga bevriezen.
Oh lieverd, het water komt al tot mijn armen.
Als je echt van mij houd,
dan laat je mij mezelf geen pijn doen.
Oh ik heb je nodig,
en het water staat al tot aan mijn lippen.
Zeg dat je van mij houd,
voordat deze man voorgoed gaat verdwijnen.
Oh lieverd zeg dat je van mij houden doet,
want ik ga dieper in het water....
De kriebels
vrijdag 22 oktober 2010
Oh Hart...
Oh hart, ik hoor je kloppen,
maar haar hart klopt niet zoals jij.
Oh hart, je moet nu gaan uitkijken,
anders breekt ze je doormidden.
Oh hart, geloof mij,
spaar je voor iemand die wel van je houd.
Maak nu geen scene, er is geen hoop voor ons.
Het kan haar niets schelen wat je ook doet.
Oh hart, alsjeblieft stop met je harde kloppen.
Laat je nu niet in met iets dat zo fout is.
Oh hart, laat haat je niet horen.
Kom op, je moet nu sterk zijn.
Geloof mij nu, ik word gek.
Hoor je niet wat ik je zeg?
Oh hart, ze wil niets van je weten.
Het heeft geen zin zo door te gaan.
De kriebels
maar haar hart klopt niet zoals jij.
Oh hart, je moet nu gaan uitkijken,
anders breekt ze je doormidden.
Oh hart, geloof mij,
spaar je voor iemand die wel van je houd.
Maak nu geen scene, er is geen hoop voor ons.
Het kan haar niets schelen wat je ook doet.
Oh hart, alsjeblieft stop met je harde kloppen.
Laat je nu niet in met iets dat zo fout is.
Oh hart, laat haat je niet horen.
Kom op, je moet nu sterk zijn.
Geloof mij nu, ik word gek.
Hoor je niet wat ik je zeg?
Oh hart, ze wil niets van je weten.
Het heeft geen zin zo door te gaan.
De kriebels
donderdag 21 oktober 2010
De wereld op zijn kop
Kinderen, ze zijn het dierbaarst wat je maar kan bezitten. Je geeft alles op voor het geluk en het welzijn van je kids. Ze zijn ook het kwetsbaarst in onze samenleving en dienen ook goed te worden beschermd.
Helaas zijn er onder ons 'produktiefoutjes van de natuur' die dit anders zien, pedofielen, of pedoseksuelen zoals ze zich liever noemen. Enge mannetjes, die hun geilheid botvieren op kinderen. Monsters die hun 10 minuten van genot belangrijker vinden dan het vernielen van een leven.
Wordt zo'n kinderverkrachter op zijn daden door de samenleving aangesproken, dan springt hij in de verdediging met zielige verhaaltjes en dreigementen. Ons justitieel apparaat leent zich er dan ook perfect voor.
Immers, zo'n roofdier blijkt meer rechten te hebben dan zijn slachtoffers, tenminste als we hem, en zijn advocaat moeten geloven. Dat het slachtoffer al levenslang heeft gekregen, is irrelevant, immers het kind wilde het zelf.
Dit is grote onzin, maar het is een vaak gebruikt argument van pedoseksuelen. Het gaat tijd worden, dat de rollen omgedraaid gaan worden, laat die pedoseksuele klootzakken maar levenslang wegrotten in een kleine cel. Of nog beter, ze spoorloos laten verdwijnen.
Neem nu de Eindhovense pedofiel Sytze van der Velde (62), meneer gaat gewoon door op Twitter om nieuwe slachtoffertjes te maken. Onder de gebruikersnaam @sytze61 benadert hij jeugdigen, of hoort ouders uit over hun kinderen.
Twitter gebruiker mediamix_weblog kaartte dit aan, en met een aangifte als gevolg! Nou Sytze, als je dit leest, van mij mag jij ook wel het tijdelijke met het eeuwige gaan verwisselen!
De kriebels
Helaas zijn er onder ons 'produktiefoutjes van de natuur' die dit anders zien, pedofielen, of pedoseksuelen zoals ze zich liever noemen. Enge mannetjes, die hun geilheid botvieren op kinderen. Monsters die hun 10 minuten van genot belangrijker vinden dan het vernielen van een leven.
Wordt zo'n kinderverkrachter op zijn daden door de samenleving aangesproken, dan springt hij in de verdediging met zielige verhaaltjes en dreigementen. Ons justitieel apparaat leent zich er dan ook perfect voor.
Immers, zo'n roofdier blijkt meer rechten te hebben dan zijn slachtoffers, tenminste als we hem, en zijn advocaat moeten geloven. Dat het slachtoffer al levenslang heeft gekregen, is irrelevant, immers het kind wilde het zelf.
Dit is grote onzin, maar het is een vaak gebruikt argument van pedoseksuelen. Het gaat tijd worden, dat de rollen omgedraaid gaan worden, laat die pedoseksuele klootzakken maar levenslang wegrotten in een kleine cel. Of nog beter, ze spoorloos laten verdwijnen.
Neem nu de Eindhovense pedofiel Sytze van der Velde (62), meneer gaat gewoon door op Twitter om nieuwe slachtoffertjes te maken. Onder de gebruikersnaam @sytze61 benadert hij jeugdigen, of hoort ouders uit over hun kinderen.
Twitter gebruiker mediamix_weblog kaartte dit aan, en met een aangifte als gevolg! Nou Sytze, als je dit leest, van mij mag jij ook wel het tijdelijke met het eeuwige gaan verwisselen!
De kriebels
maandag 18 oktober 2010
Ik wil niemand anders dan jou mijn lief
Ik wil niemand anders dan jou mijn lief,
niemand, nee niemand doet wat jij doet.
Je hand vasthouden en vertel me dat ik de ware ben voor jou.
En ik, wil niemand anders dan jou mijn lief.
Waar jij bent schat, daar wil ik ook zijn
Jij hebt mijn hart gestolen, en dat kan je goed zien.
En ik, ik wil niemand anders dan jij.
Helemaal voor mij zelf, en ik, ik wil niemand anders dan jou mijn lief.
Kom, en neem mij, neem mij in je armen.
Vertel mij, dat ik de man in je leven ben,
de man die van je charmes genieten mag.
Het kan mij niets schelen wat ze ook zeggen,
ik hou van je, zolang als ik leef.
En ik, ik wil niemand anders dan jou mijn lief.
De kriebels
niemand, nee niemand doet wat jij doet.
Je hand vasthouden en vertel me dat ik de ware ben voor jou.
En ik, wil niemand anders dan jou mijn lief.
Waar jij bent schat, daar wil ik ook zijn
Jij hebt mijn hart gestolen, en dat kan je goed zien.
En ik, ik wil niemand anders dan jij.
Helemaal voor mij zelf, en ik, ik wil niemand anders dan jou mijn lief.
Kom, en neem mij, neem mij in je armen.
Vertel mij, dat ik de man in je leven ben,
de man die van je charmes genieten mag.
Het kan mij niets schelen wat ze ook zeggen,
ik hou van je, zolang als ik leef.
En ik, ik wil niemand anders dan jou mijn lief.
De kriebels
I Have Returned!!!
Door onverklaarbare wijze schijnt mijn origineel Twitter account verdwenen te zijn. Ook kon ik niet meer op mijn blog komen. Alles schijnt nu weer te werken!
De kriebels
De kriebels
zaterdag 16 oktober 2010
Testosteron is een slechte raadgever.
Een luide lach van mijn leermeester verdreef de sterretjes voor mijn ogen, en een gehaast, ik bel je nog, brachten mij weer tot mijn positieven.
Ik zal een jaar of achttien geweest zijn, voor mijn gevoel op het hoogtepunt van mijn potentie, en aan het werk bij een bushalte in de stad Groningen. Elke ochtend om kwart over acht liep ze aan ons voor bij, een mooie dame, zo rond de 35 jaar, lekker strak figuur, mooi half lang bruin haar.
Ook deze woensdagmorgen kwam ze weer voorbij, strakke spijkerbroek aan, witte gympen, haar heupen wiegden heerlijk mee op haar zwoel tempo. Goedemorguh harde werker, zei ze tegen mij, toen ik dat plaatje langs mij zag lopen.
Tegen de tijd dat ik mijn tong weer uit het zand had getrokken, stapte ze net in de bus. Ik stamelde nog iets van een goede morgen en ging verder met mijn werk. Maar op een of andere manier liet ze mij niet los. Dat had zelfs mijn leermeester in de gaten, en kon het natuurlijk de hele dag aanhoren.
Op een of andere manier had deze dame mij in haar greep gekregen. Van slapen kwam niet veel meer, badend in het zweet werd ik wakker, en zag die heupjes weer voorbij komen, haar ogen die iets loensten, die heerlijke zwoele stem. Het was tijd voor actie, ik moest toegeven aan haar betovering.
De volgende ochtend was ik er helemaal klaar voor, strijdplan was tot op de puntjes geperfectioneerd, niets kon meer mis gaan. Als een roofdier die op zijn prooi wacht, keek ik steeds in de richting waarvan ze vandaan kwam. En ja hoor, daar kwam ze aanlopen, vijf minuten te vroeg. Als dat maar geen slecht teken is, dacht ik nog.
Het mooiste kunstwerk wat moeder natuur ooit had gemaakt leek wel voorbij te zweven. Ik besloot haar voor te zijn en met een opgewekte stem zei ik tegen haar: 'Goedemorgen mooie dame, U bent er vroeg bij vandaag'.
Het lief gezichtje kleurde rood en verlegen merkte ze op dat ze inderdaad wel aan de vroege kant was. Met een hartslag van ruim in de driehonderd slagen per minuut liep ik met haar mee naar de bushalte.
Bij de halte aangekomen keuvelden we wat over koetjes en kalfjes, totdat onze ogen elkaar kruisten. Wie de eerste stap zette, ben ik vergeten, wel dat we ineens in een innige omarming zaten en zoenden alsof onze levens er van afhing.
We waren zo intens met elkaar bezig, dat we de bus niet hoorden aankomen. Langzaam stopte de bus, en de chauffeur deed de deur open. En doffe dreun op mijn hoofd deed ons opschrikken.
De grote spiegel op de deur had mij vol op het achterhoofd geraakt en liet hier het licht uitgaan totdat mijn leermeester mij liet schrikken met zijn luide lach.
De kriebels
Ik zal een jaar of achttien geweest zijn, voor mijn gevoel op het hoogtepunt van mijn potentie, en aan het werk bij een bushalte in de stad Groningen. Elke ochtend om kwart over acht liep ze aan ons voor bij, een mooie dame, zo rond de 35 jaar, lekker strak figuur, mooi half lang bruin haar.
Ook deze woensdagmorgen kwam ze weer voorbij, strakke spijkerbroek aan, witte gympen, haar heupen wiegden heerlijk mee op haar zwoel tempo. Goedemorguh harde werker, zei ze tegen mij, toen ik dat plaatje langs mij zag lopen.
Tegen de tijd dat ik mijn tong weer uit het zand had getrokken, stapte ze net in de bus. Ik stamelde nog iets van een goede morgen en ging verder met mijn werk. Maar op een of andere manier liet ze mij niet los. Dat had zelfs mijn leermeester in de gaten, en kon het natuurlijk de hele dag aanhoren.
Op een of andere manier had deze dame mij in haar greep gekregen. Van slapen kwam niet veel meer, badend in het zweet werd ik wakker, en zag die heupjes weer voorbij komen, haar ogen die iets loensten, die heerlijke zwoele stem. Het was tijd voor actie, ik moest toegeven aan haar betovering.
De volgende ochtend was ik er helemaal klaar voor, strijdplan was tot op de puntjes geperfectioneerd, niets kon meer mis gaan. Als een roofdier die op zijn prooi wacht, keek ik steeds in de richting waarvan ze vandaan kwam. En ja hoor, daar kwam ze aanlopen, vijf minuten te vroeg. Als dat maar geen slecht teken is, dacht ik nog.
Het mooiste kunstwerk wat moeder natuur ooit had gemaakt leek wel voorbij te zweven. Ik besloot haar voor te zijn en met een opgewekte stem zei ik tegen haar: 'Goedemorgen mooie dame, U bent er vroeg bij vandaag'.
Het lief gezichtje kleurde rood en verlegen merkte ze op dat ze inderdaad wel aan de vroege kant was. Met een hartslag van ruim in de driehonderd slagen per minuut liep ik met haar mee naar de bushalte.
Bij de halte aangekomen keuvelden we wat over koetjes en kalfjes, totdat onze ogen elkaar kruisten. Wie de eerste stap zette, ben ik vergeten, wel dat we ineens in een innige omarming zaten en zoenden alsof onze levens er van afhing.
We waren zo intens met elkaar bezig, dat we de bus niet hoorden aankomen. Langzaam stopte de bus, en de chauffeur deed de deur open. En doffe dreun op mijn hoofd deed ons opschrikken.
De grote spiegel op de deur had mij vol op het achterhoofd geraakt en liet hier het licht uitgaan totdat mijn leermeester mij liet schrikken met zijn luide lach.
De kriebels
woensdag 13 oktober 2010
It'll Never Be Over For Me...
I know you've come
To tell me that it's over
Oh, oh, well, all right
I'll let you go free
But, baby
Thought it may be over for you
It'll never be over for me
Made up my mind
Not to start crying, oh, oh
But there's more
Than the eye can see
'Cause, baby, inside
My heart is breaking apart
'Cause it'll never be over for me
I'll know every time
I look up at a star, yeah, yeah
Your face is gonna come in view
And every time
The wild wind touches my lip
I'll think of your kiss
And feel so blue
If ever you find
That you were mistaken, oh, oh
No matter how long
That my heart beats
Just come on back
Oh, forget about everything, yes
'Cause it may be
May be over for you, yeah
But it'll never be over for me, oh, no
To tell me that it's over
Oh, oh, well, all right
I'll let you go free
But, baby
Thought it may be over for you
It'll never be over for me
Made up my mind
Not to start crying, oh, oh
But there's more
Than the eye can see
'Cause, baby, inside
My heart is breaking apart
'Cause it'll never be over for me
I'll know every time
I look up at a star, yeah, yeah
Your face is gonna come in view
And every time
The wild wind touches my lip
I'll think of your kiss
And feel so blue
If ever you find
That you were mistaken, oh, oh
No matter how long
That my heart beats
Just come on back
Oh, forget about everything, yes
'Cause it may be
May be over for you, yeah
But it'll never be over for me, oh, no
zondag 10 oktober 2010
Man, wat ben ik toch gek op vrouwen!
Ik ben gek op vrouwen met een paardenstaart,
Lekker mollig, of zo slank als een fotomodel
jammie, jammie, het maakt mij echt niet uit!
Als is ze zeer ervaren, of nog zo groen als gras.
Een stevige meid, of de dun model,
kleine babes, of juist lange chicks.
Oh oh man, wat ben ik toch gek op vrouwen!
Ja, ik val op jullie.
Ik word gek van vrouwen uit Amsterdam,
of uit Den Haag, Utrecht,
en vooral uit Rotjeknor!
Jammie, jammie meiden
Ik zal het je vertellen,
een schatje in elk stadje,
achter een hegje, of een vreemd bedje.
Niet te jong, en niet te oud,
verlegen, of juist heel erg wild
Oh oh man, wat ben ik toch gek op vrouwen!
Ja, ik val op jullie.
Voor een wandeling in het park,
of lekker plakken in het donker,
samen romantisch zijn in de nacht,
ik voel me niet happy zonder een mooie dame in mijn armen!
Net als Romeo, zoek ik mijn Julia,
en vinden zal ik haar!
Al is de keuze nog zo groot.
Ze gaat de mijne worden.
Jammie, jammie meiden
Ik zal het je vertellen,
Een simpel boerenmeisje,
of juist een hele dame.
Oh oh man, wat ben ik toch gek op vrouwen!
zaterdag 2 oktober 2010
Tie a Pink Ribbon
Vergeleken met een man, is een vrouw echt een wonderlijke creatie. De natuur maakt het mogelijk dat er nieuw leven kan ontstaan in haar lichaam. Noemt het een wonder van de natuur.
Haar borsten zijn ideale melktapjes voor het voeden van het kind. Ook menig mannelijk exemplaar zal zich niet kunnen weerhouden om aan deze tap te gaan hangen, of de verleiding te kunnen weerstaan een tapkast in het voorbij gaan te aanschouwen.
Er zitten echter ook nadelen aan het hebben van borsten, zo zal bij menige vrouw die richting de veertig gaat, de aantrekkingskracht van de aarde zijn sporen na gaan laten. Opmerkingen van: 'Hee, je mot ze water geven' hebben al bij menigeen het schaamrood op de kaken doen verschijnen. Helaas, ze zullen blijven hangen.
Maar nu even serieus, als de vrouw richting de veertig gaat, neemt de kans op borstkanker toe. Gelukkig is er door veel geld en langdurig onderzoek veel bekend over deze ziekte. Natuurlijk gaan er veel fabeltjes in het rond, daar ga ik het verder ook niet over hebben, die kan je hier vinden: http://www.strijdtegenborstkanker.nl/index.jsp?objectid=20657
Vanochtend las ik, dat een hele lieve meid, die vandaag jarig is, gisteren het bericht kreeg, dat de tumor in haar borst kleiner werd! Dit deed mij erg goed om te horen. Deze strijd lijkt in haar voordeel beslist te gaan worden. Haar relaas kan je op haar blog lezen http://mevrouwbee.web-log.nl/blog/
En nu, in oktober, de maand van de strijd tegen borstkanker, roep ik jullie op om het KWF te steunen. meer informatie vind je hier: http://www.strijdtegenborstkanker.nl/index.jsp
De kriebels
woensdag 29 september 2010
Theo en zijn vrouw...
Vandaag is het alweer vijf jaar geleden dat we Theo weggebracht hebben. Theo woonde een eindje verder op met zijn vrouw, een aardige, sociale gozer die voor iedereen klaar stond. Als je het verhaal hoort van zijn dood, dan word je stil...
Theo en zijn vrouw waren van kinds af aan elkaars grote liefdes, altijd samen, op school in de pauzes en na school waren ze bij elkaar. Ze zaten bij ons op de lagere school, en toen werd er al gezegd dat ze voor altijd samen zouden blijven.
Jaren verstreken en op het moment dat ze oud genoeg waren om te trouwen, was Theo oud genoeg om zijn droom klus te gaan doen. Hij droomde er altijd van om, net als zijn vader, kapitein van een baggerschip te worden.
Op een dag vertrok hij naar het midden-oosten om voor drie maanden te gaan werken, zijn liefde bleef alleen achter. Als Theo daar aan het werk was, stuurde zij bijna elke dag een brief.
Ze wilden zo graag kinderen hebben, maar voor hun zat dit er niet in. Echt gek op de kinderen in de buurt waren ze, altijd waren er wel een paar te vinden bij hun thuis. Door onze kinderen leerden wij het paartje ook goed kennen, en in verloop van tijd werden het echt goede vrienden.
Op een gegeven moment, Theo was weer op karwei, begon zij te veranderen. Kinderen waren niet langer welkom, ze droeg andere kleren, ze was dagenlang weg. Ook de brieven naar haar man bleven uit.
Theo, natuurlijk zwaar ongerust, kwam een week eerder naar huis, en trof haar met zijn broer aan in hun slaapkamer. Je kon zijn hart hier horen breken. Lijkbleek kwam hij hier zijn verhaal vertellen. Hoe goed hij wel niet voor haar geweest was, en dat die nietsnut van zijn broer z'n vertrouwen zo had misbruikt.
Ze gingen uit elkaar, en Theo bleef hier wonen. Het ging steeds slechter met hem, hij werd ontslagen, raakte aan de drank en betaalde zijn rekeningen niet meer. Die lieve, sociale vent, veranderde helemaal en verloor veel vrienden. Wij konden hem, ondanks dat hij heel raar werd, behouden als vriend en probeerden hem weer op het goede pad te krijgen.
Op een middag hoorden wij sirenes van een ambulance. Nu is dat hier niet ongewoon, maar deze keer hadden wij een raar gevoel bij het horen van het hoge geluid.
's Avonds kwamen er agenten aan de deur, of we Theo goed kenden, en vroegen of ze even naar binnen mochten, ze hadden geen goed nieuws. Hij moet op slag overleden zijn, begon de agent, hij heeft er niets van vernomen.
Rustig hebben wij het verhaal aangehoord, dat Theo voor een zware vrachtwagen was gesprongen en het niet had overleefd. Die vrachtwagen heeft hem opslag verlost van zijn leven, zei de andere agent. Nee, zei ik tegen de agent, het was niet de vrachtwagen die hem heeft gedood, maar zijn gebroken hart.
En toch, ben ik trots dat ik, samen met drie andere vrienden, Theo naar zijn laatste rustplaats heb mogen dragen. Hoe het met zijn ex-vrouw en broer gaat weet ik niet, en wil het ook niet weten.
De kriebels
Theo en zijn vrouw waren van kinds af aan elkaars grote liefdes, altijd samen, op school in de pauzes en na school waren ze bij elkaar. Ze zaten bij ons op de lagere school, en toen werd er al gezegd dat ze voor altijd samen zouden blijven.
Jaren verstreken en op het moment dat ze oud genoeg waren om te trouwen, was Theo oud genoeg om zijn droom klus te gaan doen. Hij droomde er altijd van om, net als zijn vader, kapitein van een baggerschip te worden.
Op een dag vertrok hij naar het midden-oosten om voor drie maanden te gaan werken, zijn liefde bleef alleen achter. Als Theo daar aan het werk was, stuurde zij bijna elke dag een brief.
Ze wilden zo graag kinderen hebben, maar voor hun zat dit er niet in. Echt gek op de kinderen in de buurt waren ze, altijd waren er wel een paar te vinden bij hun thuis. Door onze kinderen leerden wij het paartje ook goed kennen, en in verloop van tijd werden het echt goede vrienden.
Op een gegeven moment, Theo was weer op karwei, begon zij te veranderen. Kinderen waren niet langer welkom, ze droeg andere kleren, ze was dagenlang weg. Ook de brieven naar haar man bleven uit.
Theo, natuurlijk zwaar ongerust, kwam een week eerder naar huis, en trof haar met zijn broer aan in hun slaapkamer. Je kon zijn hart hier horen breken. Lijkbleek kwam hij hier zijn verhaal vertellen. Hoe goed hij wel niet voor haar geweest was, en dat die nietsnut van zijn broer z'n vertrouwen zo had misbruikt.
Ze gingen uit elkaar, en Theo bleef hier wonen. Het ging steeds slechter met hem, hij werd ontslagen, raakte aan de drank en betaalde zijn rekeningen niet meer. Die lieve, sociale vent, veranderde helemaal en verloor veel vrienden. Wij konden hem, ondanks dat hij heel raar werd, behouden als vriend en probeerden hem weer op het goede pad te krijgen.
Op een middag hoorden wij sirenes van een ambulance. Nu is dat hier niet ongewoon, maar deze keer hadden wij een raar gevoel bij het horen van het hoge geluid.
's Avonds kwamen er agenten aan de deur, of we Theo goed kenden, en vroegen of ze even naar binnen mochten, ze hadden geen goed nieuws. Hij moet op slag overleden zijn, begon de agent, hij heeft er niets van vernomen.
Rustig hebben wij het verhaal aangehoord, dat Theo voor een zware vrachtwagen was gesprongen en het niet had overleefd. Die vrachtwagen heeft hem opslag verlost van zijn leven, zei de andere agent. Nee, zei ik tegen de agent, het was niet de vrachtwagen die hem heeft gedood, maar zijn gebroken hart.
En toch, ben ik trots dat ik, samen met drie andere vrienden, Theo naar zijn laatste rustplaats heb mogen dragen. Hoe het met zijn ex-vrouw en broer gaat weet ik niet, en wil het ook niet weten.
De kriebels
dinsdag 28 september 2010
Ook kleine meisjes worden groot
Wat heb je nu weer te zeuren ouwe? Dat klonk zondagavond hier in huis. Mijn elfjarige dochter was net weer thuis van de kermis, en had schijnbaar veel plezier gehad.
De vierde dinsdag van september is hier altijd een grote jaarmarkt. De activiteiten beginnen als de vrijdag van te voren, en het hele dorp leeft er naar toe. Vooral zaterdag is een van de mooiste dagen, dan gaat de Rodermarktparade van start. Deze optocht vindt twee maal plaats, 's middags en 's avonds, en is echt een hele mooie happening. Er doen scholen, buurt- en sportverenigingen en muziekkorpsen aan mee en maken er een prachtig spektakel van.
Bij de tweede rondgang liep m'n elfjarige mee bij de colour guards, de vroegere majorettes. Een colour guard zijn is haar lust en leven, dus ze was ook apetrots dat ze voorop lopen mocht. En wij natuurlijk ook, immers als iets iemand zo uitblinkt in haar passie, dat juich je als ouder alleen maar toe.
Mooi opgemaakt, keurig in het tenue en trots als een pauw liep ze dan ook voor ons langs. En als een echte trotse vader maak je dan ook foto's van je kleine meid. Nou, dat werd door haar met gegrom ontvangen, 'rot je even op ouwe' kreeg ik te horen.
Na de optocht thuis gekomen van haar optreden, vertelde ze enthousiast hoe mooi het was geweest, en dat ze met een vriendinnetje had afgesproken om zondagmiddag naar de kermis te gaan. Wij fronsten eens met onze wenkbrauwen, anders vond ze de kermis maar saai en niets aan.
Maar goed, ze mocht die middag met haar vriendinnetje naar de kermis. Ook dit had weer de nodige voeten in de aarde, mijn vrouw had de grootste moeite haar bij de make-up spulletjes weg te houden. Wat natuurlijk tot de nodige woordenwisselingen leidde. Als ervaren vader ben je dan wijs genoeg om je er niet mee te gaan bemoeien. Immer de ervaring heeft uitgewezen dat dan alles jou schuld is.
Tegen zessen kwam ze weer thuis, breed grijnzend en hartstikke vrolijk. Ik kon het toch niet laten om te vragen of ze het leuk had gehad en de jongens een beetje met rust had gelaten. Nou dat heb ik geweten.
Mijn vrouw en ik keken elkaar aan, en met een diepe zucht zei ik: 'Ook kleine meisjes worden groot'.
De kriebels
De vierde dinsdag van september is hier altijd een grote jaarmarkt. De activiteiten beginnen als de vrijdag van te voren, en het hele dorp leeft er naar toe. Vooral zaterdag is een van de mooiste dagen, dan gaat de Rodermarktparade van start. Deze optocht vindt twee maal plaats, 's middags en 's avonds, en is echt een hele mooie happening. Er doen scholen, buurt- en sportverenigingen en muziekkorpsen aan mee en maken er een prachtig spektakel van.
Bij de tweede rondgang liep m'n elfjarige mee bij de colour guards, de vroegere majorettes. Een colour guard zijn is haar lust en leven, dus ze was ook apetrots dat ze voorop lopen mocht. En wij natuurlijk ook, immers als iets iemand zo uitblinkt in haar passie, dat juich je als ouder alleen maar toe.
Mooi opgemaakt, keurig in het tenue en trots als een pauw liep ze dan ook voor ons langs. En als een echte trotse vader maak je dan ook foto's van je kleine meid. Nou, dat werd door haar met gegrom ontvangen, 'rot je even op ouwe' kreeg ik te horen.
Na de optocht thuis gekomen van haar optreden, vertelde ze enthousiast hoe mooi het was geweest, en dat ze met een vriendinnetje had afgesproken om zondagmiddag naar de kermis te gaan. Wij fronsten eens met onze wenkbrauwen, anders vond ze de kermis maar saai en niets aan.
Maar goed, ze mocht die middag met haar vriendinnetje naar de kermis. Ook dit had weer de nodige voeten in de aarde, mijn vrouw had de grootste moeite haar bij de make-up spulletjes weg te houden. Wat natuurlijk tot de nodige woordenwisselingen leidde. Als ervaren vader ben je dan wijs genoeg om je er niet mee te gaan bemoeien. Immer de ervaring heeft uitgewezen dat dan alles jou schuld is.
Tegen zessen kwam ze weer thuis, breed grijnzend en hartstikke vrolijk. Ik kon het toch niet laten om te vragen of ze het leuk had gehad en de jongens een beetje met rust had gelaten. Nou dat heb ik geweten.
Mijn vrouw en ik keken elkaar aan, en met een diepe zucht zei ik: 'Ook kleine meisjes worden groot'.
De kriebels
maandag 27 september 2010
Wim Kok, geef mijn kwartje nu eens terug!
Het kwartje van Kok is de naamgeving van de tijdelijke accijnsverhoging op autobrandstof in Nederland die onderdeel uitmaakte van het pakket maatregelen uit de zogeheten Tussenbalans 1991 van het kabinet-Lubbers III, waarin Wim Kok Minister van Financiën was (en Staatssecretaris van Financiën Marius van Amelsvoort (CDA) uitvoerder van het plan tot accijnsverhoging was).
Hee Wim Kok, geef mijn kwartje nu eens terug!
Ik blijf het maar roepen, ik wil mijn kwartje terug!
Het zou enkel als tijdelijke maatregel worden ingevoerd,
maar nu jij je zakken blijft vullen, en de politie extra op ons loert,
gaat de prijs van alles met een ras tempo omhoog.
Ja lach jij maar, jij zit immers hoog en droog!
Hee Wim Kok, geef mijn kwartje nu eens terug!
Hee Wim Kok, geef mijn kwartje nu eens terug!
Ik blijf het maar roepen, ik wil mijn kwartje terug!
Het zou enkel als tijdelijke maatregel worden ingevoerd,
maar nu jij je zakken blijft vullen, en de politie extra op ons loert,
gaat de prijs van alles met een ras tempo omhoog.
Ja lach jij maar, jij zit immers hoog en droog!
Hee Wim Kok, geef mijn kwartje nu eens terug!
Ik blijf het maar roepen, ik wil mijn kwartje terug!
Je bracht het zo mooi en gedreven in de verkiezingstijd,
maar toen puntje bij paaltje kwam, waren wij ons kwartje kwijt!
Een daadwerkelijke afschaffing heeft het niet meer gehaald,
Jij bent lekker binnen, de rest van Nederland baalt.
Hee Wim Kok, geef mijn kwartje nu eens terug!
Ik blijf het maar roepen, ik wil mijn kwartje terug!
Het zou gebruikt worden voor investeringen in wegen,
maar je hebt het gebruikt om onze zakken te legen!
Je schold op ordinaire zakkenvullers en sprak van exhibitionistische zelfverrijking.
Maar nu heb jij zelf gezorgd voor een riante dekking!
Een daadwerkelijke afschaffing heeft het niet meer gehaald,
Jij bent lekker binnen, de rest van Nederland baalt.
Hee Wim Kok, geef mijn kwartje nu eens terug!
Ik blijf het maar roepen, ik wil mijn kwartje terug!
Het zou gebruikt worden voor investeringen in wegen,
maar je hebt het gebruikt om onze zakken te legen!
Je schold op ordinaire zakkenvullers en sprak van exhibitionistische zelfverrijking.
Maar nu heb jij zelf gezorgd voor een riante dekking!
Hee Wim Kok, geef mijn kwartje nu eens terug!
Ik blijf het maar roepen, ik wil mijn kwartje terug!
De kriebels
Dagdromen
Och, zoals waarschijnlijk iedereen, heb ik iets met bepaalde liedjes. Meestal zijn het herinneringen, soms liggen ze gewoon lekker in't gehoor. Als ik een zwak moment heb, wordt deze knul weer erg sentimenteel.
Toen vanochtend 'The Diary' van Neil Sedaka weer eens uit de boxen knalde, begon ik weer te zwijmelen over een liefde, die onvermakelijk voor mij aan dit liedje verbonden is...
Ik had al een poosje op haar staan te wachten en had de moed al opgegeven dat ze nog zou komen. Teleurgesteld slenterde ik terug naar mijn auto. Tot ik ineens een vrouwenstem hoorde, die mijn naam riep.
Stoer kwam ze op af mij aflopen, mooie lange blonde krullen dansten op haar schouders, haar heupen wiegelden verleidelijk, haar mooie lippen vormen een perfecte glimlach. De mooiste vrouw die ik ooit had gezien, het diefje van mijn hart, omarmde mij en zoende me, en zei met de zachtste woorden die ik ooit had gehoord, 'hallo babe'.
Zenuwachtig als een kwajongen die voor't eerst op schoolreis gaat, stond ik tegenover haar en stotterde van hoe goed ze eruit zag, en eigenlijk nog mooier was dan ik haar in mijn gedachten had. Gekke vent, zei ze lachend en nam mijn hand in de hare. Kom, we gaan naar mijn huis.
Onderweg naar haar woning liepen we hand in hand, af en toe zoentjes stelen, en erg verliefd te wezen. Het heerlijke zomeravond zonnetje straalde vrolijk op dit prille, zwaar verliefd stelletje dat door de Haagse stad liep.
Met een knal kwam ik weer terug in de huidige tijd, een lege babyfles landde tegen mijn hoofd. Een grote grijns vanuit de box verraadde de kleine dader al. Hoog gillend en druk bewegend stond mijn jongste dochter daar, er op wachtend dat ik haar een nieuwe fles en een schone luier zou geven.
Ik zette de kleine boef terug in de box, en pakte nog maar een kop koffie en een stroopwafel. En langzaam ebden de laatste zinnen van het liedje weg: say I'm the boy that you care for, the boy who's in your diary.
De kriebels.
zondag 26 september 2010
Op oorlogspad.
Het huwelijk is natuurlijk is wonderbaarlijks an sich, twee verliefde mensen die in principe een pact voor het leven sluiten. Ook ik kon er niet aan ontkomen., ik ben dan ook gezwicht voor mijn vrouw. En ok, dat dubbelloopsgeweer van mijn schoonvader overtuigde natuurlijk ook.
Op een heerlijke vrijdagochtend in juli waren voor de baas de laatste klusjes aan het doen bij de sierbestrating. Op het moment dat ik de trilplaat wilde aan slingeren, kwam er een man op mij af, keurig in het pak.
'Meneer de straatmaker, mag ik u iets vragen?' begon de man, iets zenuwachtig aan zijn pleidooi. Een vriend, die hier tegenover woont, gaat trouwen, en het zou fijn zijn als jullie mee willen doen aan een grap.
Natuurlijk doen wij mee, riepen mijn collega en ik in koor, zolang het maar niets vies of gevaarlijk is. Met een grijns van oor tot oor begon de man te vertellen wat de opzet was.
Het was de bedoeling, dat de bruidegom in een oldtimer de bruid kwam ophalen. Het bruidje was in hun woning, en werd daar gereed gemaakt voor het huwelijk. De bruidegom, was een lokale bekendheid, hield zelf ook wel van geintjes, en dit vonden zijn vrienden een ideaal moment op hem even goed terug te pakken.
Hij vervolgde zijn verhaal, dat het ineens bij ze opgekomen was, hoe geinig het zou zijn, als hij uit de oldtimer zou stappen en wij hem zouden gaan 'ontvoeren'. En vooral luid blijven schreeuwen dat jullie hem komen redden, maak hem maar lekker bang.
Kijk, dat soort geintjes houden wij wel van, dus mijn collega en ik spraken af dat het een onvergetelijke dag voor de ongelukkige zou gaan worden. We pikten de draad weer op en gingen door met werken.
Na een uurtje kwam de oldtimer aangereden. Er had zich inmiddels een aardige mensenmassa gevormd voor het huis van het aanstaande echtpaar. De auto stopte voor de deur, en de trotse bruidegom stapte onder luid gejuich uit. Dat was ons teken om in te grijpen.
Luid joelend en schreeuwend als een stel roodhuiden op het oorlogspad, kwamen wij op de verbijsterde bruidegom aanrennen. 'Stop, doe het niet, doe het niet!!!' riep ik, we komen je redden. Mijn collega pakte de arme ziel in zijn grote handen, legde hem over zijn schouder, en maakte dat hij wegkwam.
Het was doodstil geworden, de mensen stonden verbaasd te kijken wat er gebeurde. Behalve de vrienden van de bruidegom, en de fotograaf, die er op los klikte alsof zijn leven er van af hing.
Na een meter of twintig met de arme sloeber gerend te hebben, zette mijn collega hem weer keurig op de straat, en zei tegen hem: 'geintje'. Het inmiddels lijkbleek vertrokken bekkie begon wat te lachen en hij siste zachtjes: 'klootzakken'
Het was inmiddels tot de groep door gedrongen dat deze 'ontvoering' niet echt was. Met gelach en een daverend applaus werd het slachtoffer door de menigte ontvangen.
Wij werden beloond met heerlijke koffie en taart voor onze inzet, maar de grootste beloning was wel voor ons dat bleke koppie wat geniepig klootzakken siste.
De kriebels
Op een heerlijke vrijdagochtend in juli waren voor de baas de laatste klusjes aan het doen bij de sierbestrating. Op het moment dat ik de trilplaat wilde aan slingeren, kwam er een man op mij af, keurig in het pak.
'Meneer de straatmaker, mag ik u iets vragen?' begon de man, iets zenuwachtig aan zijn pleidooi. Een vriend, die hier tegenover woont, gaat trouwen, en het zou fijn zijn als jullie mee willen doen aan een grap.
Natuurlijk doen wij mee, riepen mijn collega en ik in koor, zolang het maar niets vies of gevaarlijk is. Met een grijns van oor tot oor begon de man te vertellen wat de opzet was.
Het was de bedoeling, dat de bruidegom in een oldtimer de bruid kwam ophalen. Het bruidje was in hun woning, en werd daar gereed gemaakt voor het huwelijk. De bruidegom, was een lokale bekendheid, hield zelf ook wel van geintjes, en dit vonden zijn vrienden een ideaal moment op hem even goed terug te pakken.
Hij vervolgde zijn verhaal, dat het ineens bij ze opgekomen was, hoe geinig het zou zijn, als hij uit de oldtimer zou stappen en wij hem zouden gaan 'ontvoeren'. En vooral luid blijven schreeuwen dat jullie hem komen redden, maak hem maar lekker bang.
Kijk, dat soort geintjes houden wij wel van, dus mijn collega en ik spraken af dat het een onvergetelijke dag voor de ongelukkige zou gaan worden. We pikten de draad weer op en gingen door met werken.
Na een uurtje kwam de oldtimer aangereden. Er had zich inmiddels een aardige mensenmassa gevormd voor het huis van het aanstaande echtpaar. De auto stopte voor de deur, en de trotse bruidegom stapte onder luid gejuich uit. Dat was ons teken om in te grijpen.
Luid joelend en schreeuwend als een stel roodhuiden op het oorlogspad, kwamen wij op de verbijsterde bruidegom aanrennen. 'Stop, doe het niet, doe het niet!!!' riep ik, we komen je redden. Mijn collega pakte de arme ziel in zijn grote handen, legde hem over zijn schouder, en maakte dat hij wegkwam.
Het was doodstil geworden, de mensen stonden verbaasd te kijken wat er gebeurde. Behalve de vrienden van de bruidegom, en de fotograaf, die er op los klikte alsof zijn leven er van af hing.
Na een meter of twintig met de arme sloeber gerend te hebben, zette mijn collega hem weer keurig op de straat, en zei tegen hem: 'geintje'. Het inmiddels lijkbleek vertrokken bekkie begon wat te lachen en hij siste zachtjes: 'klootzakken'
Het was inmiddels tot de groep door gedrongen dat deze 'ontvoering' niet echt was. Met gelach en een daverend applaus werd het slachtoffer door de menigte ontvangen.
Wij werden beloond met heerlijke koffie en taart voor onze inzet, maar de grootste beloning was wel voor ons dat bleke koppie wat geniepig klootzakken siste.
De kriebels
zaterdag 25 september 2010
Een gebroken hart...
'Waar is Floris,?' vroeg ze aan mij. Ik hoor hem niet, vervolgde ze slaapdronken. Met het levenloze kereltje in mijn armen, liep ik naar haar toe, en vertelde mijn vrouw dat hij overleden was.
De gil die ze slaakte, deed mijn hart breken en mij bijna door m'n knieën gaan van verdriet. Langzaam gaf ik het kereltje, nog bont en blauw van de reanimatiepogingen, aan haar. Zachtjes nam ze het ventje en drukte het zachtjes tegen haar borst.
Met het verdriet van een moeder, dat net haar kind heeft verloren, ons kind, liep ik naar de gang, om onze andere kinderen op te halen. Het was aan mijn gezicht af te lezen, dat ik ze geen goed zou gaan vertellen. Kort en bondig heb ik ze verteld, was er was gebeurd, en dat hun broertje er niet meer was.
Hand in hand zijn we huilend weer de kamer ingelopen. De kinderen vielen hun moeder om de hals, zo goed als het ging. We hebben enkele minuten zo gelegen en vreselijk met elkaar gejankt.
Kan ik binnenkomen? vroeg een zachte stem. Het was een verpleegster, ze kwam onze knul ophalen. We gaan hem even mooi maken zei ze, dan kan hij in een wiegje bij u op de kamer blijven. Samen met de verpleegster heb ik zijn kleertjes uit de tas gehaald.
Een uurtje later kwam ze terug, het kereltje lag mooi in een wiegje. Er ligt een koelelement onder, legde ze uit, dan kan hij hier bij u op de kamer blijven. Ze zette het wiegje naast het bed waar mijn vrouw in lag. Mijn andere zoon kwam aanlopen met een knuffelige teddybeer die hij al jaren bezat, deze is voor Floris zei hij, en heel voorzichtig en zachtjes legde hij hem naast zijn broertje neer.
Na acht jaar staat mij dit nog op mijn netvlies gebrand, en het zal altijd daar blijven staan. Jarenlang heb ik hier niet over kunnen praten, heeft het aan mijn hart gevreten, mij langzaam doen verteren van verdriet. Niet alleen mijn verdriet, maar vooral dat van mijn vrouw.
In de "macho" cultuur waar ik in werk, praat je niet over zoiets, en je begint er zelf ook niet over. Sinds ik ben gaan bloggen, lopen deze gevoelens zo vanuit mijn vingers het web op.
Gerelateerde blogs kan je hier en hier vinden.
De kriebels
De gil die ze slaakte, deed mijn hart breken en mij bijna door m'n knieën gaan van verdriet. Langzaam gaf ik het kereltje, nog bont en blauw van de reanimatiepogingen, aan haar. Zachtjes nam ze het ventje en drukte het zachtjes tegen haar borst.
Met het verdriet van een moeder, dat net haar kind heeft verloren, ons kind, liep ik naar de gang, om onze andere kinderen op te halen. Het was aan mijn gezicht af te lezen, dat ik ze geen goed zou gaan vertellen. Kort en bondig heb ik ze verteld, was er was gebeurd, en dat hun broertje er niet meer was.
Hand in hand zijn we huilend weer de kamer ingelopen. De kinderen vielen hun moeder om de hals, zo goed als het ging. We hebben enkele minuten zo gelegen en vreselijk met elkaar gejankt.
Kan ik binnenkomen? vroeg een zachte stem. Het was een verpleegster, ze kwam onze knul ophalen. We gaan hem even mooi maken zei ze, dan kan hij in een wiegje bij u op de kamer blijven. Samen met de verpleegster heb ik zijn kleertjes uit de tas gehaald.
Een uurtje later kwam ze terug, het kereltje lag mooi in een wiegje. Er ligt een koelelement onder, legde ze uit, dan kan hij hier bij u op de kamer blijven. Ze zette het wiegje naast het bed waar mijn vrouw in lag. Mijn andere zoon kwam aanlopen met een knuffelige teddybeer die hij al jaren bezat, deze is voor Floris zei hij, en heel voorzichtig en zachtjes legde hij hem naast zijn broertje neer.
Na acht jaar staat mij dit nog op mijn netvlies gebrand, en het zal altijd daar blijven staan. Jarenlang heb ik hier niet over kunnen praten, heeft het aan mijn hart gevreten, mij langzaam doen verteren van verdriet. Niet alleen mijn verdriet, maar vooral dat van mijn vrouw.
In de "macho" cultuur waar ik in werk, praat je niet over zoiets, en je begint er zelf ook niet over. Sinds ik ben gaan bloggen, lopen deze gevoelens zo vanuit mijn vingers het web op.
Gerelateerde blogs kan je hier en hier vinden.
De kriebels
vrijdag 24 september 2010
Ook gastvrij zijn heeft zijn grenzen.
Als je ergens op visite bent, behoor je je als gast te gedragen. Althans dat is mij altijd geleerd. Dat niet iedereen zo denkt, zal niemand verbazen. Desalniettemin vind ik dat wel zo zou moeten zijn.
Het zal zo rond 2002 of 2003 geweest zijn, dat er bij ons in de buurt een Afghaans gezin werd geplaatst. Het was een groot gezin, iets van 6 of 7 jongens. Dat dit gezin weinig moeite ging doen om zich bij de buurt te gaan aanpassen werd al snel duidelijk. Dat ik vier jaar later daar een corrigerende tik bij moest geven, was diep treurig.
Huilend kwam ze de kamer binnen, en riep hij staat er weer. Tranen stonden in haar, door het huilen rode, ogen. Mijn oudste dochter ging snikkend zitten en vertelde dat die Afghaanse klootzak er weer stond, en haar zat te jennen.
Mijn dochter zal iets van vijftien geweest zijn, toen voor haar het terreur begon. Een mooie blonde meid, die twee weken ellende moest doorstaan omdat mensen hun zoon niet terecht wilden wijzen. Zoals gewoonlijk, zag de buurtagent geen reden om in te grijpen.
Deze knaap, hij zal een jaar of zeventien geweest zijn, had het idee opgedaan, dat mijn dochter iets voor hem voelde. Samen met zijn andere Afghaanse en Somalische vrienden, hingen ze al een poosje bij ons rond. Stoer doen, naar de meiden sissen en schelden, tot 's avonds laat een hoop herrie maken.
Toen mijn dochter haar relaas deed, hoe hij haar weer had staan op te wachten en lastig had gevallen. Ze kon niet achter in de brandgang komen, of hij stond er wel met zijn maten. Mijn vrouw had er regelmatig op aangesproken, maar werd ook voor alles wat maar goor was uit gemaakt in gebrekkig Nederlands. Dat aangehoord te hebben, knapte er iets in mij.
Ik pakte mijn peacemaker, dat is hoe ik mijn honkbalknuppel liefkozend noem, en ging rustig naar buiten. ik hoorde ze al staan praten in hun koeterwaals. Schijnbaar hadden ze het idee dat mijn meissie naar buiten kwam, want het gesis was niet van de lucht. Het gesis werd gejoel toen de deur van de schutting open ging, maar verstomde toen ik, met een kwaad gezicht en dat stuk hout, achter de deur weg kwam.
Met de peacemaker zachtjes in mijn hand kloppend, liep ik op het clubje af. De Somaliërs kozen al snel luid gillend het hazepad, maar onze stoere boy stond als aan de grond genageld. Met een grote sprong was ik bij dat loeder, drukte hem met een arm tegen de muur, en legde de knuppel tegen zijn keel.
Tegen de inmiddels lijkbleke knaap, gromde ik langzaam en dreigend, dat als ik nog een keer zou vernemen dat hij mijn dochter, of andere meisjes zou lastigvallen, hij zijn zeventig maagden eerder kon incasseren dan het in zijn planning lag.
Tegen de tijd dat hij rochelde het niet weer te doen, waren er ook al enkele buren op het toneel verschenen. Ik liet de knaap los, wierp hem nog wat verwensingen na, en zag hoe hij er vandoor ging. De buren, natuurlijk ook al goed flauw van het gedrag van dit tuig riepen hem ook behoorlijk wat enge dingen naar zijn hoofd als hij zijn grote neus weer liet zien.
Sindsdien heeft mijn dochter geen last meer van die knapen, en het is weer rustig in ons buurtje.
Zachte heelmeesters maken stinkende wonden zeggen ze, nou, deze heelmeester heeft geen stinkende wonden achter gelaten. Je blijft gewoon met je poten van mijn kinderen af!
De kriebels.
Het zal zo rond 2002 of 2003 geweest zijn, dat er bij ons in de buurt een Afghaans gezin werd geplaatst. Het was een groot gezin, iets van 6 of 7 jongens. Dat dit gezin weinig moeite ging doen om zich bij de buurt te gaan aanpassen werd al snel duidelijk. Dat ik vier jaar later daar een corrigerende tik bij moest geven, was diep treurig.
Huilend kwam ze de kamer binnen, en riep hij staat er weer. Tranen stonden in haar, door het huilen rode, ogen. Mijn oudste dochter ging snikkend zitten en vertelde dat die Afghaanse klootzak er weer stond, en haar zat te jennen.
Mijn dochter zal iets van vijftien geweest zijn, toen voor haar het terreur begon. Een mooie blonde meid, die twee weken ellende moest doorstaan omdat mensen hun zoon niet terecht wilden wijzen. Zoals gewoonlijk, zag de buurtagent geen reden om in te grijpen.
Deze knaap, hij zal een jaar of zeventien geweest zijn, had het idee opgedaan, dat mijn dochter iets voor hem voelde. Samen met zijn andere Afghaanse en Somalische vrienden, hingen ze al een poosje bij ons rond. Stoer doen, naar de meiden sissen en schelden, tot 's avonds laat een hoop herrie maken.
Toen mijn dochter haar relaas deed, hoe hij haar weer had staan op te wachten en lastig had gevallen. Ze kon niet achter in de brandgang komen, of hij stond er wel met zijn maten. Mijn vrouw had er regelmatig op aangesproken, maar werd ook voor alles wat maar goor was uit gemaakt in gebrekkig Nederlands. Dat aangehoord te hebben, knapte er iets in mij.
Ik pakte mijn peacemaker, dat is hoe ik mijn honkbalknuppel liefkozend noem, en ging rustig naar buiten. ik hoorde ze al staan praten in hun koeterwaals. Schijnbaar hadden ze het idee dat mijn meissie naar buiten kwam, want het gesis was niet van de lucht. Het gesis werd gejoel toen de deur van de schutting open ging, maar verstomde toen ik, met een kwaad gezicht en dat stuk hout, achter de deur weg kwam.
Met de peacemaker zachtjes in mijn hand kloppend, liep ik op het clubje af. De Somaliërs kozen al snel luid gillend het hazepad, maar onze stoere boy stond als aan de grond genageld. Met een grote sprong was ik bij dat loeder, drukte hem met een arm tegen de muur, en legde de knuppel tegen zijn keel.
Tegen de inmiddels lijkbleke knaap, gromde ik langzaam en dreigend, dat als ik nog een keer zou vernemen dat hij mijn dochter, of andere meisjes zou lastigvallen, hij zijn zeventig maagden eerder kon incasseren dan het in zijn planning lag.
Tegen de tijd dat hij rochelde het niet weer te doen, waren er ook al enkele buren op het toneel verschenen. Ik liet de knaap los, wierp hem nog wat verwensingen na, en zag hoe hij er vandoor ging. De buren, natuurlijk ook al goed flauw van het gedrag van dit tuig riepen hem ook behoorlijk wat enge dingen naar zijn hoofd als hij zijn grote neus weer liet zien.
Sindsdien heeft mijn dochter geen last meer van die knapen, en het is weer rustig in ons buurtje.
Zachte heelmeesters maken stinkende wonden zeggen ze, nou, deze heelmeester heeft geen stinkende wonden achter gelaten. Je blijft gewoon met je poten van mijn kinderen af!
De kriebels.
woensdag 22 september 2010
Een vreemde droom...
Ik zag haar gezicht weer in mijn slaap vannacht,
en werd toen verliefd op die idiote kop.
Hoe kon het gebeuren, hoe kon het zijn.
Het is gewoon zij met mij, en ik met haar.
Het gebeurde in Egypte, bij die oude rivier de Nijl.
Onder aan die oude piramide glimlachte ze naar mij,
en door het losgeraakte verband zag ik haar ontbindend vlees.
Het is gewoon zij met mij, en ik met haar.
In haar mooie kleren lag ze daar, al duizenden en duizenden jaren.
En toen die dag, toen ik haar daar zo rotten zag,
de tranen sprongen in mijn ogen,
zo mooi als ze daar lag.
we trouwden in Caïro, de volgende dag.
Op onze crypte staat er nu:
Hier liggen twee mummies, zo stijf tegen elkaar.
Het is gewoon zij met mij, en ik met haar.
ik kan niet meer zonder haar,
ik ben helemaal in de war,
voel mij zo gebonden,
Ze is gewoon mijn meid.
mijn kleine mummie.
Het is gewoon zij met mij, en ik met haar.
en werd toen verliefd op die idiote kop.
Hoe kon het gebeuren, hoe kon het zijn.
Het is gewoon zij met mij, en ik met haar.
Het gebeurde in Egypte, bij die oude rivier de Nijl.
Onder aan die oude piramide glimlachte ze naar mij,
en door het losgeraakte verband zag ik haar ontbindend vlees.
Het is gewoon zij met mij, en ik met haar.
In haar mooie kleren lag ze daar, al duizenden en duizenden jaren.
En toen die dag, toen ik haar daar zo rotten zag,
de tranen sprongen in mijn ogen,
zo mooi als ze daar lag.
we trouwden in Caïro, de volgende dag.
Op onze crypte staat er nu:
Hier liggen twee mummies, zo stijf tegen elkaar.
Het is gewoon zij met mij, en ik met haar.
ik kan niet meer zonder haar,
ik ben helemaal in de war,
voel mij zo gebonden,
Ze is gewoon mijn meid.
mijn kleine mummie.
Het is gewoon zij met mij, en ik met haar.
dinsdag 21 september 2010
Wie kent ze niet?
Eikels, ze zijn er in verschillende maten, vormen en kleuren. Grote, kleine, langwerpig, korte stompjes, noem het maar op. ze zijn er. Zomereik, wintereik of de Amerikaanse eik, noem ze maar op, vruchten genaamd eikels dragen ze allemaal.
Als het herfst is, bereiken ze een punt waarop ze rijp zijn en vallen van hun drager in de hoop een prachtige eik te worden.
Zo is het ook bij mensen, ze zijn er in verschillende maten, vormen en kleuren. Lange, kleine, dikke en dunne. Witte, zwarte, gele, rode en alles wat daar tussen in zit. Immers de mens mengt makkelijk, net zo makkelijk als waterverf.
Soms lijkt het wel, of de mens zich te gemakkelijk laat mengen, bijvoorbeeld met een eik. Ik weet niet of onze lieve heer het zo bedacht heeft, maar ze bestaan. Zo heb je asociale eikels, Twitter eikels, domme eikels, enzovoort. En je kan ze overal tegenkomen, in het verkeer, in wachtrijen, op het internet, op je werk.
Ook is er nog een andere variant van de eikel, maar die laten we vandaag buiten beschouwing.
Helaas, in tegenstelling tot de variant, die aan de boom hangt, komen de menselijke eikels het hele jaar voor. Het zij zo, onze lieve heer heeft vreemde kostgangers, maar juist die maken het leven zo interessant. Carpe diem.
De kriebels
Abonneren op:
Posts (Atom)