De mens zoekt voor het onbekende wat hij ziet of meemaakt een verklaring. In vroegere tijden werden onverklaarbare dingen aan een God of een andere opperwezen toegeschreven. Maar is er wel voor alles wel een verklaring? Ik zou het niet weten. Is er werkelijk iets meer tussen hemel en aarde, meer dan we kunnen bevroeden?
Een jaar of elf zal ik geweest zijn, toen mijn grootmoeder overleed. Ik was op het waddeneiland Vlieland op zomerkamp, en mijn ouders vonder het niet nodig mij op de hoogte stellen van dit groot verlies. Het werd mij zo terloops verteld toen ik thuis kwam. In die tijd hing er bij ons thuis een groot taboe op de dood, dus op de vragen over hoe oma was overleden, en vooral waarom, werden met een boze blik afgedaan.
Ruim een maand later gingen mijn zusje en ik bij opa logeren. Wij gingen er altijd graag heen, het was er altijd rustig, en legio leuke plekjes om te spelen in en om de boerderij. Deze keer was het echter anders, tenminste dat gevoel hadden wij. Oma was er niet meer, en opa was steeds verdrietig. Als kind maakt het een erg grote indruk op je, als volwassenen huilen.
Zo rond een uur of half acht moesten wij naar bed. Na nog snel wat heerlijke boterhammen met stroop en warme melk genuttigd te hebben, gingen wij naar boven. Voorzichtig gingen wij de hoge trap op, naar opa's logeerkamer. Daar stond, voor ons, 10 en 11 jarige kinderen, een reusachtig bed. Na een kwartiertje lezen ging het licht uit en moesten we slapen.
Hoe laat het was weet ik niet meer, maar het was heel erg donker en doodstil in de logeerkamer. Ineens werden de dekens recht getrokken en ging er iemand op een stoel zitten neuriën. Onze oma deed dat altijd, als wij er logeerden, voor dat het licht uitging. Mijn zusje was er ook wakker van geworden en zei dat oma in de kamer was. Op dat moment ging er een windvlaag door de kamer, en het was stil. Wij zijn nog een poosje wakker geweest, maar oma kwam niet terug.
De volgende ochtend hebben wij het aan onze grootvader verteld, die met een glimlach ons duidelijk maakte dat wij hier met niemand over mochten praten. Als kind besef je niet wat er is gebeurd, en je verdringt het.
Als je jaren ouder bent, ga je beseffen wat er gebeurt was. Was het verbeelding, een droom, of was het werkelijk mijn grootmoeder die ons bezocht? Wij, mijn zuster en ik, zijn van het laatste overtuigd, nog steeds na al die jaren.
Wie weet wat het was, mag het zeggen. Voor deze nuchtere stratenmaker was het in ieder geval een indrukwekkende gebeurtenis.
De kriebels
Geen opmerkingen:
Een reactie posten