Helden!!!

Op de avond dat Nederland tegen Brazilië voetbalde, stootte ik mijn rechter pols ongelukkig. 's Avonds na de wedstrijd deed de pols zo vreselijk pijn dat ik toch maar naar de huisartsenpost ben gegaan omdat ik het niet vertrouwde, aan de pijn te vernemen kon het wel een breuk zijn. Gelukkig zag de huisarts dit ook, en verwees mij naar het UMCG.


Daar aangekomen, kon ik gelukkig snel geholpen worden met de intake, het maken van foto's en vooral volgepompt worden met pijnstillers. Ik kreeg een mooie mitella om, en moest even wachten.


Tijdens het wachten om opgeroepen te worden door de arts op de uitslag van de foto's te krijgen, werd er iemand met spoed op een brancard naar binnen gebracht.Het zag er niet goed uit, en ik kreeg er kippevel van, al die slangetjes, verplegers die aan het reanimeren waren, brrrr. 


Tijdens dit voorval kwam er een rillende vrouw naast mij zitten, ze had het koud. Kwam van de zenuwen zei ze, haar vader lag op sterven, en de familie wachtte op het moment dat hij zijn ogen voor eeuwig zou sluiten. Wij hadden elkaar nooit gezien, maar op een of andere manier werd ze rustig, en kalmeerde wat.


Een zuster kwam aanlopen, en vroeg of ik mee wou lopen, Ik nam afscheid van de vrouw, wenste haar heel veel sterkte, en liep achter de welgevormde verpleegster aan. Een zwarte string en BH zijn niet echt ondergoed die onder een wit verpleegstersuniform moet gaan dragen dacht ik nog, toen ik in een kamer werd geleid.


De dokter komt zo, hoorde ik het goddelijk schepseltje nog zeggen, toen ze gehaast de deur sloot. Nieuwsgierig keek ik om mij heen, och je kent het wel, wat je altijd in een vreemde ruimte doet. Het zo werd een kwartier, en och, nieuwsgierig als ik ben, schoof ik de deur open, om te kijken wat er zo loos was.


En gil klonk, 'we verliezen hem!'. Het bleek uit de kamer naast mij te komen, het was de man die op de brancard was binnen gekomen. Het bleek een motorrijder te zijn die en ernstig ongeval had gehad. 


Op dat moment kwam een arts naar mij toe, en vertelde dat de foto's goed bleken te zijn en er was niets gebroken. Een rekverbandje er omheen, en het zou weer goed komen. 'De zuster komt u zo halen' waren zijn laatste woorden, en hij verdween weer.


Na het verbinden en intapen van mijn pols, gingen we op weg naar de auto om naar huis te gaan, We liepen langs de balie om uit te checken, en om die harde werkers te bedanken, toen de vrouw waar ik eerder mee had gepraat mij aanklampte, en me bedankte voor het gesprek. 


We gingen verder toen mijn oog op een grijsaard viel die  luid stampij maakte. Zijn vrouw was door haar enkel gegaan, en hij eiste dat ze direct werden geholpen. Het arme vrouwtje zat in een rolstoel, en schudde met haar hoofd, ze was het niet eens met hem, maar hij bleef schreeuwen dat het zijn recht was.


Het beeld van de helden die de motorrijder aan het redden waren, flitste voor mij langs, net zoals de vrouw die zo erg rilde. Ik stapte op de ouwe af, en heb hem op de mijn gebruikelijke wijze duidelijk gemaakt dat hij niet zo moest zeuren, en maar op zijn beurt moest wachten. 


De man kreeg een rood hoofd, en wist niet wat hij moest zeggen, zijn vrouw die het gade had geslagen gaf mij een knipoog, en glimlachte iets.


De volgende dag las ik dat de motorrijder het ongeval had overleefd, en even hoorde in de verpleger weer roepen 'We verliezen hem'.


Laat dit een eerbetoon zijn aan al die mensen die op de eerste hulp werken van een ziekenhuis, want zij verdienen het, de levensredders!!!