De klokkenluider van de Notre Dame

Och, als kwajongen vrat je nogal eens wat kattekwaad uit, waar je later met vrienden en onder het genot van een glas bier nog steeds hartelijk om kan lachen. Ik was natuurlijk niet veel beter dan anderen, zeker als ik terug denk aan onze uitvoering van 'belletje trekken'.


Voordat de vernieuwingsdrift van de lokale politici toesloeg, hadden wij in mijn woonplaats een gezellig centrum. Alles lekker centraal, zelfs een huishoudschool. Tegen over de school stond een klein vredig kerkje, waarvan de klokken om het half uur de tijd aangaven met een hoog, en luid boinkje. De klok was zeer accuraat en veel mensen wisten dan ook precies hoe laat het was.


Niemand kon dan ook bevroeden dat juist dit vredig kerkje een hoofdrol ging spelen in een soap waarvan Dik Trom zijn vingers zou van aflikken.


Het was een heerlijke zomeravond, ergens in de begin jaren '80, dat we met een groepje jongens bij elkaar klitten en snode plannen bedachten om de tijd door te komen. Een jongen kwam aanlopen met een lang stuk touw, en hij glunderde toen hij vertelde wat hij had bedacht. Hij had het touw meegenomen om een moderne versie van het oude spelletje 'belletje trekken' uit te gaan voeren. We gaan het touw aan de klokken van de kerk vastmaken, spannen het touw over de weg, en gaan op het dak liggen van de huishoudschool. En dan, als er iemand langs komt, trekken we aan het touwtje. Iedereen was dol enthousiast en we gingen een praktische oplossing bedenken hoe we dit zouden gaan doen.


Het bleek een fluitje van een cent het touw zo te plaatsen als het de bedoeling was. Enige voorzichtigheid was wel geboden, ondanks dat het donker was. Tevens lag het plaatselijke politiebureau op ongeveer 75 meter van het plaats delict. Binnen een half uurtje was de klus geklaard en lagen we met z'n allen op het dak van de school te wachten op potentiële slachtoffers.


Het eerste slachtoffer meldde zich snel aan, het was de lokale zuipschuit die op zijn fiets aan kwam slingeren. Hij fietste voorbij, en op dat moment werd er aan het touw getrokken. De klokken luiden er op los als of het groot feest was, en de zuipschuit schrok zich aardig verrot, en probeerde de tijd op zijn horloge te bekijken, wat natuurlijk een flinke slinger tot gevolg had. Met een vloek belandde hij op het weg. Kwaad om zich heen kijkend, pakte hij zijn fiets weer op, en slalomde naar de kroeg. Het behoeft geen uitleg dat wij dubbel lagen van het lachen en beseften dat dit nog wel eens heel leuk kon gaan worden.
Dit schouwspel herhaalde zich nog vaak op de avond, mensen die zich rot schrokken, of hun horloge checkten.


Dagenlang luidden de klokken 's avonds op verkeerde tijden, zelfs de plaatselijke koddebeier begon zich met dit mysterie te bemoeien. 


Met zijn broodtrommeltje en thermoskan in de aanslag, bivakkeerde hij achter de kerk, in de bosjes. Niet lang nadat de diender zich in positie had gebracht, en aan zijn eerste bakkie troost wilde beginnen, gingen de kerkklokken weer luiden.
Als door een wesp gestoken schoot hij omhoog en rende naar de voorkant van de kerk waar zich de klokken bevonden. Teleurgesteld dat hij niemand kon ontdekken, waggelde hij terug naar zijn schuilplaats om zijn bakkie koffie te gaan nuttigen. De arme agent heeft die avond weinig plezier gehad van zijn koffie en broodjes, die kans werd hem niet gegund.


Het mysterie trok zelfs de aandacht van de lokale pers. Interviews met de dominee, de koddebeier, omwonenden en iedereen die een mening er over had, kwamen in het krantje.  We hadden het touw inmiddels vervangen door een wat dunner draadje, wat de kans op ontdekking een stuk kleiner maakte. Maar zoals met veel activiteiten ging er de lol er van af. 


Mede door een groter wordende groep belletjetrekkers, loslippigheid kwam er een einde aan het mysterie. Op de laatste avond dat we het spelletje gingen uitvoeren, en het draad weg wilden halen, stond de sterke arm der wet ons op te wachten. Met een brede grijns onder zijn snor op zijn gezicht vroeg hij ons het draad te verwijderen, en mee te komen naar het bureau.


Daar aangekomen kregen wij een preek dat het toch niet kon, en hoe de mensen wel niet dachten over ons. Na een kop koffie, en een opmerking dat de bromsnor het ook wel kon waarderen, werden wij naar huis gezonden.


En nu nog, als ik leeftijdgenoten tegen kom, word ik nog wel een van de klokkeluiders van de Notre Dame genoemd!


De kriebels