Het leven van een stratenmaker gaat niet altijd over rozen, soms sta je er ook tussen te werken, niet vrijwillig, maar het is werk.
Op een warme, broeierige september ochtend werd ik bij de schoffelbrigade van de werkgever toegevoegd. Het duurde nog 2 dagen voordat ik een nieuw project kon opstarten, dus mijn werkgever leek het wel een goed idee om mij in de tuinonderhoud te plaatsen.
Nu vind ik tuinonderhoud niet erg om te doen, sterker nog het heeft wel iets. Echter, kilometers schoffelen op een dag is niet zo mijn ding. Maar goed, er zijn collega's die het wel leuk werk vinden, prima, ik dus niet. Na enige malen mijn enthousiasme niet de onder stoelen en banken gestoken te hebben, gingen we op pad.
Onderweg naar de klus, gaan je collega's je ook nog even motiveren. Enkele studentenflats in Groningen waren het doel, mooi werk man, zei de voorman, een kleine, door de zon gebruinde man. Deze man, ook wel zwarte Willem genoemd, ging helemaal op in zijn werk als chef onkruidwieden. Ik kon helaas zijn begeestering voor zijn vak niet delen, en oo wee, wat zou ik gelijk krijgen.
Het is de toekomst voor een land, het zijn toekomstige artsen, advocaten, noem ze maar op, allemaal mensen die later een voorbeeld functie gaan bekleden. In de volksmond staat zo iemand ook wel bekend als de student. Mensen, waar van je verwacht dat ze een hoog verantwoordelijkheidsgevoel hebben. Deze keer zat ik er naast....
Op de plek des onheils aangekomen werd het gereedschap uitgeladen en Willem begon aan de taakverdeling. Dit bleek puur routine, want de andere collega's sjokten al naar de voorkant van de eerste flat, alleen ik bleef staan, en hoorde het verhaal aan. Het was al snel duidelijk wat de bedoeling was, met de schoffel door het groen wat zich om de flat bevond. Alles wat niet in de bosjes thuis hoorde, moest eruit, duidelijke zaak dus.
Met frisse tegenzin, begaf ik mij naar de startlijn om een andere collega te gaan vergezellen in deze strijd tegen het ongewenste groen wat weelderig tierde. Na een minuut of tien buffelen op het gereedschap, kwamen wij voor bij een keuken, althans daar had die ruimte enige tekens van. Drie friteuses stonden in een slagorde opgesteld, klaar voor gebruik. Door het hevige gebruik was de oorspronkelijke kleur veranderd in een bijna zwarte, bruinige gloed.
De hele keuken leek wel de kelder uit "The Munsters", overal hingen stofslierten waar zich vet vast aan had gezet. Vliegen vlogen er opmerkelijk niet rond, bij een nadere inspectie bleek dat die vast bleven zitten waar ze landden.
De temperatuur had inmiddels ook al de 25+ graden bereikt toen we bij de hogere beplanting aankwamen. De weeïge geur van ontbinden begon zich langzaam meester te maken van mijn reukorgaan, en ik bevroedde dat dit niet veel goeds ging betekenen.
En snel werden mijn vermoedens werkelijkheid, overblijfselen van vele maaltijden die van 4 hoog naar beneden waren geflikkerd, keken mij met een enge blik aan. De koffie kwam bijna omhoog, en ik deed een stap terug. Zwarte Willem had dat schijnbaar verwacht en kwam er met veel misbaar aanzetten dat ik door moest gaan en me niet moest aanstellen. Om mij niet te laten kennen deed ik een tweede poging, wederom met het effect dat ik bijna over mijn nek ging.
Op dat moment riep Willem dat ik een mietje was, en door moest zetten. Nu was hij zelf niet het type dat snel werken had uitgevonden, dus ik liep naar hem toe, drukte de schoffel in zijn handen en zei dat hij het dan maar even voor moest doen. Parmantig spuugde het kereltje zich in zijn handen en liep naar de struiken. 'Kijk zo doe je dat' wilde hij net zeggen, toen een pan macaroni rakelings langs zijn hoofd scheerde. In de slipstream vloog zijn petje van zijn hoofd en Willem bewoog niet meer!
Met het beeld voor ogen dat hij een knoepert van een hoofdwond had, vloog een collega naar hem toe, om de schade op te nemen. Langzaam draaide hij zich om, lijkbleek van de schrik, versiert met instaat van ontbinding zijnde macaroni, fluisterde Willem dat we het gereedschap maar op de auto moesten leggen. We gingen terug naar de zaak.
Willem heeft enkele dagen thuis gezeten, het was hem allemaal even teveel geworden.
Sindsdien kijk ik toch heel anders tegen mensen die gestudeerd hebben dan voorheen, en menigmaal flitst het bleke bekkie van zwarte Willem weer voor mijn ogen langs, bedekt met de macaroni.
De kriebels
Geen opmerkingen:
Een reactie posten