Zo, deze hectische week zit er bijna op, gelukkig zou ik haast roepen. Afgelopen vrijdag werd mijn vrouw in het MCL opgenomen voor een buikwandcorrectie en om een littekenbreuk te laten herstellen. Ze hebben haar 3 1/2 kilo lichter gemaakt.
Wederom lag bij mij de taak om het huishouden te runnen, en voor de twee jongste meiden te zorgen. Gelukkig kon de meid van 11 jaar bij een goede vriendin logeren, maar de verzorging van de zestien maanden oude dame moest ik wel op mij nemen.
Op een of andere manier krijgen die kleintjes het snel door dat er wat is veranderd, zo ook nu. Gelukkig is het een makkelijk kind, maar toch was ze erg onrustig en hangerig. En ergens wat ze ook op haar manier blij, want nu ging ze overal met papa naar toe.
En papa helpen in huis, dat deed ze ook heel graag, of lekker mee swingen en brabbelen met de muziek. Ja, we zijn nu een perfect team. twee handen op een buik.
Vanaf dinsdag was de andere meid ook weer thuis. Ook al zo'n topper die papa graag helpt in huis. En eerlijk gezegd, dat was ook wel erg fijn. We moesten nu wel weer vroeg opstaan, immers de dame moet wel naar school. Wat ze erg leuk en indrukwekkend vond, was dat haar klas vrijdag gebeden heeft, dat de operatie zou slagen.
Woensdag was ronduit gewoon een klotedag, definitieve afwijzing van de gemeente voor hulp aan huis. Dit betekent dat ik dus gewoon thuis moet blijven om mijn vouw te verzorgen, en niet aan het werk kan gaan. Gelukkig heb ik zorgverlof van mijn werkgever gekregen, dus het gaat mij geen loon kosten.
Ook zat ik in een dipje, had toch best wel wens naar mijn vrouw. Ik heb de nacht van woensdag op donderdag dan ook niet geslapen.
Vanochtend zo rond half negen belde mijn vrouw op, dat ik haar kon halen.
De kriebels
