Het is stil in huis....

Het is stil in huis. Nu dat het bezoek weg is, en de kleine slaapt. Het is stil, doodstil.


Vrijdagochtend heb ik mijn vrouw naar het ziekenhuis gebracht, eindelijk, na meer dan een jaar wachten. Eindelijk brak het moment aan, waarop ze zolang had gewacht, de buikwandcorrectie. 


Nadat 5 jaar geleden een maagband bij haar was geplaatst, was het zover. Jaren van afzien en diëten waarbij ze meer dan vijftig kilo is afgevallen, ging ze vrijdag onder het mes.


Na een vijf uur durende operatie, is haar littekenbreuk en haar buik gecorrigeerd. Groot was mijn opluchting dan ook, dat de arts om iets voor zeven uur belde, dat alles goed gegaan was.


Het is stil in huis. Niet het lieve vraagje of ik nog een kop koffie met een kus wil, niet de knuffel die kreeg in het voorbij gaan. Het is stil, doodstil.


Nu twee dagen later, na het voor het eerst weer uit bed mogen, de pijn die afneemt, ziet er weer zo mooi uit als toen, toen ik haar leerde kennen. Zoals het nu lijkt komt ze aan't einde van de week weer thuis. Met een dochter heb ik afgesproken dat we het huis gaan versieren.


Dan is het niet meer stil in huis.


De kriebels